Ik heb vandaag op twee plaatsen afscheid genomen. Het eerste afscheid was vrijwillig, het tweede niet.
Het afgelopen half jaar ben ik bij de Fontys Hogeschool voor Journalistiek werkzaam geweest als begeleider van een project waarbij radiostudenten voor ‘het echtje’ radio maken. Dus geen opdrachten die alleen door een docent en een enkele medestudent worden afgeluisterd, maar een wekelijks radioprogramma voor studenten, uitgezonden door de regionale omroep.
Het was een uitdaging om met een club enthousiaste studenten een sprankelend programma in elkaar te zetten. Na een half jaar was mijn enthousiasme echter aanmerkelijk minder. Het beeld dat ik aanvankelijk voor ogen had, strookte niet met het resultaat na een half jaar. Het programma klonk niet zoals ik vind dat het moest klinken. Ik twijfelde er ook erg aan of dat nog zou gaan lukken. En ik wil niet werken aan iets waar ik niet helemaal achter sta. Ik had tijdens de vacantie al min of meer besloten te stoppen.
Waarom is het niet gelukt om een sprankelend programma te maken. Dat heeft deels te maken met onduidelijke en gesplitste verantwoordelijkheden. Ten eerste mocht het programma van Omroep Brabant geen eilandje worden. Omroep Brabant verzorgde dus de nogal brave muzieksamenstelling en werd door de omroep ook een eigen presentatrice gelanceerd. Dat was iemand die een wat ander beeld heeft van hoe een dergelijk programma moet klinken als ikzelf heb.
Daarnaast was er het probleem van onduidelijke verantwoordelijkheden: het is mij nooit duidelijk geworden wie er nu eindverantwoordelijke van de uitzending was. Mijn chef bij Fontys, Omroep Brabant of ikzelf. Tot slot hadden de studenten van mij achteraf intensievere begeleiding gehad willen hebben. Jammer alleen, dat ze dat nooit eerder kenbaar hebben gemaakt.
Twee dagen voor de eerste uitzending belde mijn chef me op met de vraag waar ik toch bleef. Ik vond dat de omgekeerde wereld: een chef hoort volgens mij zelf te bellen op het moment dat hij wil dat iemand weer aan de slag gaat. Mijn contract was uitgediend en als ik geacht werd weer aan de slag te gaan, zou daarvoor in ieder geval een nieuw contract opgesteld moeten worden.
Tijdens het gesprek een dag later werd duidelijk hoe de zaken ervoor stonden. Mijn chef hield mij impliciet verantwoordelijk voor de belegen klank van het radio-programma en had ondertussen de Omroep Brabant-presentatrice in dienst genomen om een deel van de begeleiding van de studenten op zich te nemen. Het was een inkoppertje: dan zie ik voor mij geen rol meer weggelegd. Of, om het nautisch uit te drukken: “ik heb geen zin om tweede stuurman te zijn op een schip dat een andere kant opgaat dan ik wil”.
Dan het tweede afscheid: John heeft besloten weg te gaan bij het strijdliederenkoor (foto). John is gitarist en accordeonist en was één van de mensen binnen het koor waar ik het liefst mee optrok. Hij zat sinds 1988 bij het koor en had deze zomer een kleine aanvaring met het bestuur over de actiebereidheid van het koor. Het geheel is kennelijk een beetje uit de hand gelopen want John heeft het (strijd-) bijltje erbij neergelegd. Het ligt allemaal wat gevoelig, want toen ik er tijdens de repetitie over begon, vatte de dirigente mijn teleurstelling over het vertrek van John op als een persoonlijke aanval. Geheel tegen de gewoonte in ging er na de repetitie niemand naar de kroeg…
Weg bij Rob en weg bij Student Co. Loop je nou nooit meer binnen? Dan wordt het toch tijd dat we een keer kleren gaan kopen ;-)