Eén keer per jaar is er geen ontsnapping mogelijk. Dan komt de hele familie bijeen voor de familiedag, een relatief jong begrip in onze familie. Het was dit jaar de derde editie. En aangezien we elkaar allemaal niet vreselijk veel te melden hebben, wordt zo’n dag volgepland met dingetjes om te doen.
Mijn moeder komt uit een nest van negen. Het overgrote merendeel daarvan heeft Terheijden nooit verlaten en komt elkaar dus regelmatig tegen in De Zevende Hemel. Zo’n familiedag begint dan ook altijd met een verslag van de avond ervoor, bij voorkeur met de daarbij behorende aantallen biertjes die zijn genuttigd. Lijdzaam hoor ik deze verhalen aan.
Voor de 2004-editie van de familiedag was een bus gehuurd die de Van Teteringetjes van plek naar plek zou vervoeren. Hoogtepunten van dit jaar: schieten bij Café Oud Strijbeek, een bezoek aan het Wuustwezelse cowboy-dorp El Paso en tot slot schransen in Hoeve Galderzicht, waar ook nog een keur aan oud-Brabantse spelletjes stond uitgestald (zelfs oma van 84 waagde een poging bij het kopspijkerspel). Ik was zowel de zaterdageditie van NRC als mijn boek vergeten mee te nemen.
Onze familie heeft weinig overeenkomstig. Op één onderdeel na: als het om alcohol gaat spugen we er niet in. De enige manier waarop zo’n familiedag is te overleven, is dan ook met het drinken van in de begroting van de familiedag niet te verdoezelen hoeveelheden bier. Het is voor mij de manier om niet te verveeld te geraken en voor de rest van de familie waarschijnlijk de enige manier om mijn cynische opmerkingen te dulden. Zo tegen het einde van de dag, als het echt gezellig dreigt te worden, wordt de familiedag beëindigd. Drank redt meer families dan je lief is.
Je kunt ook gewoon niet gaan. Of hoort dat niet bij de mogelijkheden. Bang dat je Paria van Teteringen wordt?
Ho ho, als ik al Paria word, dan toch de paria van Terheijden. De familie heet dan wel Van Tetering, maar de roots liggen in Wagenberg en Terheijden.