Met een beetje tegenzin ging ik naar de commissie SAW. Ik kwam recht uit de file, zonder avondeten, en de thermosflessen koffie waren, toen ik vijf minuten te laat binnenkwam, ook al weggehaald. Op de agenda de inburgeringsplicht (zie web-log ma 6 dec. 2004), het accommodatiebeleid (waarbij ik nog een keer kon hameren op het grote belang van jeugdhonken en jongrerenruimtes in de buurt- en gemeenschapshuizen; zie web-log za 4 dec. 2004), het Huisvestingsprogramma Onderwijs en de productencatalogus van de GGD. Piet Hein zou wat later zijn en het was een beetje onduidelijk wie welke punten zou doen. Waardoor ik er ineens achter kwam dat van mij verwacht werd dat ik ook iets zou gaan zeggen over de onderwijshuisvesting.
Nu was ik wel op de hoogte van de inhoud van het programma, maar ik had me niet voorbereid op het voeren van het woord. Ik was dan ook niet zo tevreden over de bijdrage. Het kwam er allemaal een beetje aarzelend uit, met als gevolg dat de andere partijen als aasgieren wachtten op het moment waarop ze me konden aanvallen. Dat gebeurde meteen bij de opmerking dat er in Breda te weinig geld wordt uitgetrokken voor Onderwijshuisvesting. ‘Of € 54 miljoen niet een behoorlijk fors bedrag was?’. Natuurlijk is dat een fors bedrag, maar er is € 100 miljoen nodig om alle noodzakelijke investeringen in achterstallig onderhoud en nieuwbouw te kunnen plegen. En een heel simpel rekensommetje leert mij dan dat er te weinig is om al die dingen te doen die eigenlijk al jaren geleden gedaan hadden moeten zijn. En politiek is keuzes maken. Of je steekt je geld in een museum en een peperdure evenementenhal, of je besteedt het aan onderwijs.
Nu moet ik erbij zeggen dat het niet allemaal de schuld van het college is. Toen de landelijke overheid de verantwoordelijkheid van de onderwijshuisvesting naar de gemeente toeschoof hebben die gemeenten, zoals wel vaker als het rijk besluit dingen voortaan door de gemeenten te laten doen, daar nooit voldoende geld voor gekregen die taken ook naar behoren uit te voeren. Ik zeg het even wat zwart wit, in werkelijkheid zit het net ietsje ingewikkelder elkaar.
Na de commissie nog even het staartje van de koorrepetitie meegepakt, waar ik al enkele weken niet bij heb kunnen zijn. Wat natuurlijk allemaal weer eindigde aan de grote tafel van Café de Scarabee.
