Als leden van de commissie SAW zitten Piet Hein en ik beide in een voorbereidingsgroep die een GroenLinks-avond over het sociale beleid in Breda moeten organiseren. Meest voor de hand liggende onderwerp om het over te hebben is dan de aankomende Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). In het kort komt die wet erop neer dat met die wet gemeenten de verantwoordelijkheid krijgen voor het organiseren van zorg voor mensen die erop gericht is zelfstandig te blijven leven. Één van de argumenten daarvoor is dat de gemeente dichter bij de burger staat en dus makkelijker en goedkoper de benodigde zorg kan aanbieden. De huidige Welzijnswet en de Wet Voorzieningen Gehandicapten (WVG) komen te vervallen en worden geregeld in de WMO. Dat klinkt mooi, maar is het in de praktijk waarschijnlijk helemaal niet. Laat ik simpelweg wat citaatjes oplepelen van de site van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
Het doel van de WMO is dat iedereen mee kan doen in de maatschappij. Veel mensen hebben daar geen probleem mee, maar andere hebben een zetje nodig. Bijvoorbeeld van familie, vrienden, hun werk, hun buurt of hun geloofsgemeenschap. Het kabinet wil de eigen verantwoordelijkheid en de inzet van burgers en organisaties stimuleren. Wanneer mensen er zelf niet meer uitkomen en als ondersteuning door vrijwilligersorganisaties en naasten ook geen uitkomst biedt, is ondersteuning van de gemeente een logische stap.
Met andere woorden: de overheid wil weer terug naar een situatie waarin mensen zijn aangewezen op de goedertierenheid van derden wanneer zij zorg en ondersteuning hebben. De charitas wordt weer ingevoerd. Zorg is geen recht meer, maar iets waarvoor je afhankelijk bent van je omgeving. Ja, zelfs van je geloofsgemeenschap: dit kabinet wil de zorg gaan uitbesteden aan de kerk. Voor de liefhebbers van boude statements: daarmee is Hamas in Palestina groot geworden.
“De WMO is geen wet die regelt dat mensen in bepaalde omstandigheden automatisch recht hebben op voorzieningen van de overheid. Als mensen in staat zijn om zelf huishoudelijke verzorging te regelen na bijvoorbeeld een ziekenhuisopname, moeten ze dat doen. “
Ja dames en heren. Zoek het zelf maar uit. En als je van ellende echt niet meer weet waar je naar toe moet, dan pas hoeft de gemeente zich in te spannen. En omdat elke gemeente dingen weer op een andere manier aanpakt, loop je dus het risico dat je in plaats A betere ondersteuning krijgt dan in plaats B. Het recht op zorg verdwijnt. Willekeur komt ervoor in de plaats.
“Het is natuurlijk niet zo dat burgers het allemaal maar zelf moeten uitzoeken. De gemeente biedt ondersteuning aan mensen die het niet zelfstandig kunnen redden. Zo stimuleert de gemeente mantelzorg en vrijwilligerswerk en organiseert de gemeente onder meer opvoedingsondersteuning en het lokaal vervoer voor gehandicapten en ouderen.”
Ofwel: het mag weer eens niets kosten. Mensen hebben behoefte aan hulp en zorg om zelfstandig te kunnen blijven leven en de gemeente gaat onbetaald vrijwilligerswerk en onbetaalde mantelzorg stimuleren. Maar wie heeft er nog tijd voor onbetaald vrijwilligerswerk of mantelzorg, nu diezelfde gemeente iedereen een keiharde sollicitatie en werkplicht oplegt, maardoor niemand tijd heeft voor zorgtaken.
De grootste vrees blijft, net als bij de decentralisatie van het uitkeringenbeleid (Wet Werk en Bijstand) en de decentralisatie van de verantwoordelijkheid rond de onderwijshuisvesting, dat de gemeente voortaan wel de taken van het rijk mag gaan uitvoeren, maar daar niet de benodigde zak met geld bij krijgt. En dan wordt het dus never nooit wat. Bedankt Jan Peter!
Er wacht u een grote taak !
Even wat ander…. Dat dóósje! Dat had ik en heb het tot mijn spijt eens weggegeven… :( Is dat eigen collectie?? :)
@Zijookweer: ja eigen collectie. Ooit gevonden in een stoffige kast van een leegstaand pand.
Bofferd!