Het bandje, zo werd Waggledance meestal genoemd. Of, door buitenstaanders, het bandje van Jaap. Maar het bandje van Jaap, waarvan ik de laatste jaren bij de schamele optredens de vaste geluidsman was, is sinds enkele maanden niet meer. Het zat er al wat langer aan te komen. De bandleden woonden inmiddels verspreid over het land en er gingen daardoor meer repetities niet door dan wèl. Maar, en daar ben ik zelf in mijn onvermoeibare archiefdrift zelf vooral schuldig aan, kan Waggledance zich, ondanks het beperkte aantal optredens van gemiddeld twee per jaar, verheugen in het fenomenale aantal van maar liefst zeven live-albums.
Er was een soort reünie georganiseerd, mede bedoelt als house-warming van Maarten welke door gebrek aan meubilair een enigszins armoedig tintje had. Maar er was bier en het duurde niet lang voordat de stereo was aangesloten dus wat kon er nog misgaan.
Niets dus, ware het niet dat dat ene kratje Amstel natuurlijk niet de hele avond kon blijven voorzien in volle pijpjes. Dok 19 volgde, een ongepland bezoek aan Joris volgde nog later en het bed volgde nog aanzienlijk veel later. Het is maar één keer zaterdag. Per week dan althans.
