Ik heb het al wel eens vaker geschreven. Zo eens in de zoveel tijd wordt ik als allochtoon gevraagd om bij één of andere discussie over de multi-culturele samenleving te verschijnen. En hoewel mijn Nederlands aanmerkelijk beter is dan mijn Turks, ik mijn hele leven al in Nederland gewoond heb (op een jaartje Engeland na dan), ik gewoon varkensvlees eet, bier drink en carnaval vier, ondanks al die oer-Hollandse karaktertrekken, ga ik elke keer weer braaf op zo’n uitnodiging in.
De bijeenkomst hing over diversiteit in vrijwilligersbeleid. Het onderwerp veranderde echter al snel in: hoe staat het ervoor met de multiculturele samenleving. Daar was iedereen het al snel over eens. Sinds de moord op Theo van Gogh was het hommeles. De media kregen een groot deel van de schuld, want die zouden te eenzijdige berichten de wereld in helpen. Eigenlijk het klassieke verhaal dat de allochtonen nog steeds niet helemaal geaccepteerd werden. En eerlijk is eerlijk, ik denk dat de klagers op dat laatste punt voor een deel gelijk hadden. Maar dat ‘ze’ teveel negatieve aandacht kregen in de media, vond ik een beetje te ver gaan. Je kunt moeilijk niet over de moord op Theo van Gogh schrijven. En dat de Islam die moord op z’n bordje geschoven kreeg, had de dader toch echt aan zichzelf te danken.
Gelukkig waren er ook wat jonge mensen bij het gezelschap. En jonge allochtonen hebben een heel andere kijk op de hele gang van zaken. Zij klagen niet, zijn strijdbaar en kijken wat nuchterder naar de hele problematiek. Want toen de opmerking gemaakt werd dat ‘zij’ (de autochtone Nederlanders) niet geïnteresseerd waren in de achtergronden van de allochtonen, was het een jong Marokkaans meisje dat zei dat ‘wij’ (de allochtonen) ook niet erg geïnteresseerd leken te zijn in de Nederlandse cultuur.
De generatiekloof in allochtoon Nederland kwam plotseling aan het licht. Want de opmerking van het meisje zorgde voor een Babylonische spraakverwarring. Gelukkig had ik het wel begrepen: de allochtone medemens moest meedoen aan Carnaval en de imam moest op werkbezoek bij het COC. Zie je wel dat integreren best wel leuk is.
