Het was wat mij betreft één van de meest indrukwekkende bijeenkomsten in de verkiezingstijd. Het Bredaas Centrum Gehandicaptenbeleid had een lange avond over de WMO georganiseerd. Die wet houdt in dat de gemeente stapsgewijs steeds meer zorg- en welzijnstaken krijgt toebedeeld. En aangezien, heel kort door de bocht, er in Nederland steeds meer zorgbehoevenden komen en er steeds minder geld is, is het de bedoeling dat mantelzorgers en vrijwilligers een fors deel van dat zorgwerk gaan doen.
Maar de Wmo biedt ook kansen. Zo kan de gemeente eindelijk alle verschillende zorginstanties bij elkaar brengen en zorgen dat er niet meer langs elkaar heen gewerkt wordt. Zorgvragers moeten op één centraal punt terecht kunnen met al hun zorgvragen. Eigenlijk moet elke wijk zo’n zorgloket hebben. Maar op deze avond merkte ik dat we er met zulke maatregelen nog lang niet zijn. Want hoe rolstoelvriendelijk is de inrichting van de Bredase buitenruimte, om maar eens een heel simpele vraag te stellen.
De Wmo gaat uit van mondige burgers die zelf wel aan de bel trekken als ze iets nodig hebben. Op zich lijkt dat logisch, maar wat doe je met mensen die de taal niet goed spreken, of te trots zijn om om hulp te vragen. Maar het meest schrijnende verhaal hoorde ik van een vader die een zoon heeft met schizofrenie. Zo iemand erkent zijn eigen ziektebeeld niet, terwijl zo iemand duidelijk hulp nodig heeft. Zelf aan de bel trekken, zegt de Wmo. Misschien dat we dat wetje bij de invoering nog maar eens een beetje moeten aanpassen.
