Eerste weekeinde van juli. Dat kan slechts één ding betekenen. Het wordt weer tijd om de hygiënische standaard trapsgewijs te verlagen en vioer dagen af te zien. Oordoppen in en rijden maar.
Te laat voor Matisyahu, te veel muziekliefhebber voor de Deftones, te vergeetachtig voor Kaizers Orchestra, enigszins verbaasd door Death Cab for Cutie, nonchalant kennis genomen van de val van het kabinet tijdens Tool, teleurgesteld door Manu Chau, verveeld door de Red Hot Chili Peppers, frietje gegeten tijdens The Streets en de tas met fotocamera en de hoed van Jaap kwijtgeraakt tijdens de Black Eyed Peas.
Geërgerd aan Skin, aangenaam verpoosd bij A Brand, aangenaam wakker geworden bij The Kooks, aangenaam meegeklapt bij Clap Your Hands Say Yeah, waanzinnig snel naar de festivalmarkt weggevlucht voor Kayne West en aansluitend ver weg gebleven van Sean Paul, Elbow amper meegekregen, intens genoten van Mogwai, kennis genomen van Anouk, toen toch maar gekozen voor Soulwax, gekotst tijdens Muse en weer enigszins bijgekomen tijdens My Generation van The Who.
Bijna omgetoverd in een naïeve hippie door Xavier Rudd, gered door Donavon Frankenteiler, blij geworden van de Arctic Monkeys, maar daardoor amper iets gezien van Absynthe Minded, bewegingsloos uit mijn dak gegaan (te warm) bij de Raconteurs, gesmolten bij Franz Ferdinand, bij een groep zestienjarige homo’s uit België gestaan tijdens Placebo en pas vanaf de tweede helft positief gaan denken over wat alles bij elkaar dan toch best wel weer een aardig concert van dEUS was.
Respect opgebracht voor Danko Jones, gediscussiëerd over de artistieke interpretatie van eels, op afstand genoten van Starsailor (verkeerde weide), enigszins gegrepen door het enthousiasme van Leela James (maar het blijft helaas funk), heel veel herkend bij Robert Plant, weggevlucht voor de reli-shit van Ben Harper maar daardoor dan weer wel terecht gekomen bij Hard-Fi, even mijn oor te luister gelegd bij Hooverphonic, uiteindelijk gekozen voor de Scissor Sisters (geboren homo, niets meer aan doen), en zeer, maar dan ook zeer positief verbaasd over Depeche Mode.
Toen we vervolgens maandag uit onze tent zweetten, en we stonken naar iemand die zich acht dagen niet gewassen had (we waren nog met z’n tweeën over en hadden ons beiden vier dagen niet gewassen) reden we, een beetje iebelig en met de nagalm van de festivalweide, richting Breda. De klapband op de snelweg (vrachtwagen naast en vrachtwagen achter me, thank you) maakte zelfs van de reis terug nog een avontuur. Rock Werchter was weer eens fantastisch
Now that’s a pretty diverse festival!!
How are you old friend? Looks like all goes well, although somewhat busy.
I’ll give you a call some time later this week, as I need to be heading to bed but just wanted to read the latest.
Mike
@Michiel: what do you mean; ‘old’ guy?