Het klinkt erger dan het is. Hoop ik. Met het strijdliederenkoor Tegen de Wind Mee gaan we jaarlijks een weekeinde op koorkamp. Nou ja, weekeinde, naarmate de gemiddelde leeftijd van de leden van het 35-jarige koor zich goed en wel rond de midlifecrises aan het bewegen is, is één nachtje kamperen voor de meesten eigenlijk al meer dan genoeg. En dan het liefst in de slaapzaal van de kampeerboerderij en niet, zoals ik met slechts drie medekoorleden, in een tentje op het erf.
Het koorkamp begon op vrijdagavond traditioneel met kampvuur en alcohol. In het verleden begon een deel van de aanwezigen dan zo rond een uur of half drie ’s nachts dan de meest grote onzin uit te brallen. Iets wat volstrekt begrijpelijk is, na voldoende alcohol. Opvallend was dat dat moment dit jaar al zo rond half twaalf was aangebroken. Of ook dat met de vorderende leeftijd van het koor te maken heeft, is onbekend. Wel bekend is dat zo rond het ochtendgloren, een moment waar vroeger massaal naar werd uitgekeken, alleen Inge en ik nog rond het inmiddels bijna gedoofde vuur een serieus gesprek voerden. De rest was naar bed of lag voor pampus.
De volgende middag stond in het teken van een wrokshop expressie die, je zou het niet zeggen, een stuk leuker was dan de naam doet vermoeden. Met oefeningen als ‘schrijf het alfabet in schoonschrift met je heupen’, ‘doe het theater van het intense verdiet na’ en ‘ga met de hele groep in de knoop staan en probeer dan, zonder elkaar los te laten, de boel te ontwarren’.
Aan het einde van de dag keerde iedereen huiswaarts. Het voordeel van het korte weekeinde: ik kon die avond spontaan aansluiten bij de intieme mini-barbecue met vrienden Liesbeth, Joris, Peter, Gert en Bart. Het lijkt wel alsof de zomer is begonnen.
