De Linkse Lente Lounge in Club 11 in Amsterdam was een succes. Ellen ten Damme, Raymzter, Sara Kroos en verder een hoop gezellige mensen. Leuke gesprekken gehad en bloggers ontmoet die ik tot voorheen nooit gezien had. Zoiets kan alleen maar uitmonden in ellende.
Op het dakterras genoot ik van het uitzicht over de metropool. Ik had goed gezelschap. Veel te laat werd het eten geserveerd, en zoals te doen gebruikelijk het toetje nog veel later. Ik had nog een poging kunne doen de laatste trein te halen, maar liever bleef ik nog even hangen. Volgens doorgaans betrouwbare bronnen moesten we de lobby van het aanpalende Mövenpieck-hotel nog uitproberen.
Of het een grap was of een slechte dag, weet ik niet. Maar de enige openbare bar in het Mövenpieck werd bevolkt door grote hompen vlees met diep daarbinnen iets wat waarschijnlijk mens was. Geen aantrekkelijk uitzicht. Dus ging ons gezelschap per taxi naar de Regulierdwarsstraat. Maar erg bijzonder was het daar, inmiddels al over twaalven, alles behalve. Dat werd gelukkig gecompenseerd door de hoge drankprijzen, zodat we toch nog een beetje aan het gevoel van exclusiviteit konden proeven.
Tegen tweeën had ik het gezien en besloot ik de nachttrein naar Den Haag te nemen. Mijn teenblessure had de snelheid echter uit mijn pas gehaald, waardoor ik tien minuten te laat op het station arriveerde. In de vijftig daaropvolgende minuten ontdekte ik hoe een mens ondanks de anti-slaapbeugels toch kan slapen op de stalen bankjes op het perron van Amsterdam Centraal.
Waar zich het gezelschap dat ik eerder achterliet, zich plotseling toch weer bij me voegde. Na acht euro vijftig betaald te hebben voor een vage disco, hadden ze na twee biertjes besloten dat de gezelligheid op de zondagnacht toch echt op was. Moe stapten we allen in dezelfde trein.
Toen ik om kwart over vier aankwam bij de Tweede Kamer, bleek de voordeur even gesloten. De receptionist was waarschijnlijk even een ronde doen. Ik besloot te gaan slapen op een bankje op het Plein. Een uur later werd ik wakker, wonderwel niet weggestuurd door de politie. De receptionist zat inmiddels weer op zijn post. Ik stapte op, rookte snel een peuk en stapte gedecideerd het parlementsgebouw binnen. Brak legde ik mijn hoofd te rusten op het bed van de rustkamer van de fractie. Nog twee uur slaap alvorens ik aan het werk moest. Hoezo lente?
(Ah, rustkamer van de fractie – je moet ook geen honderd artikeltjes tegelijk publiceren.)
[sÇ: het waren er maar vijf. Meneer is geen beta.]
Noem mij maar ouderwetsch, maar ik was toch wel blij om tegen enen weer strak tegen mijn vrouw aan te kunnen liggen. :)
[sÇ: ieeeuw]