De verkiezingen zijn al weer anderhalve week voorbij als ik deze ochtend wakker wordt. Het normale leven begint weer langzaam zijn beslag te krijgen. Althans, voor zover het leven van een licht-recalcitrante homo-politicus met rood haar normaal kan zijn.
Dus bestond de vrijdag, naast mijn wekelijkse gesprek met de wethouder, uit een bezoek aan de fractie om de post door te nemen en het doen van de wekelijkse boodschappen. ‘s Avonds ging ik naar de Locus010 in Rotterdam voor een uitvoering van Dattah-dans, een gezelschap waartoe Jaap sinds kort is toegetreden.
Het is de meest recente van een lange reeks opvallende en uiteenlopende buiten-curriculaire activiteiten. Ooit was hij handballer en begenadigd accordeonist en liedjesschrijver, daarna legde hij zich een tijdje toe op hardlopen en vrouwen versieren. Hij liep stage in Kenya en is assistent bij Studium Generale. Daarnaast liefhebber van Whisky, Guinness en bier in het algemeen. Ik ook, dus met onze vriendschap zit het wel goed.
Ik ontmoette Jaap op 9 augustus 1999. Op zich klopt dat niet helemaal. Op 4 juli van dat jaar ontmoetten we elkaar ook als vrijwilligers bij Breda Barst en hij kende mijn gezicht al eerder als vrijwilliger van het toenmalige poppodium PARA, waar hij met enige regelmaat munten bij me kocht, zijn jas bij me kwam afgeven of bier bij me kwam bestellen. Dat allemaal afhankelijk van of ik munten-, garderobe- of bardienst had.
Toch houdt ik, als iemand die soms een afwijking heeft voor het precies dateren van noemenswaardige gebeurtenissen, maandag 9 augustus 1999 aan, twee dagen voor de zonsverduistering van dat jaar. Een groep PARA-vrijwilligers was tijdens de zomerstop bezig met het uitgraven van de vloer voor het podium. Het was één van die, toen nog bijzonder, warme zomers en wij werkten ons binnen in het zweet om een soort oplopende tribune te creëren in ons poppodium.
Toen ik, voor de zoveelste keer, met een kruiwagen vol zand en puin naar de container liep, kwam Jaap voorbijfietsen. Hij herkende me nog van Breda Barst, waar we na afloop beiden in de groep zaten die de hekken moest opruimen. Uiteraard vroeg Jaap zich af wat er in PARA gaande was en kreeg hij de korte rondleiding. Toevallig op hetzelfde moment dat BN/DeStem-fotograaf Johan van Gurp een plaatse kwam schieten van de verbouwactiviteiten.
We besloten voor die avond wat af te spreken in café O’Mearas, volgens mij op voorstel van Jaap. Het werd een avond vol Guinness en bijzondere gesprekken die we na sluitingstijd – ik denk dat ik dat nu wel kan bekennen – drinkend voort zetten in de PARA, waar ik de sleutels van bij me had.
Het was het begin van een inmiddels zevenjarige en bijzondere vriendschap. Twee jaar later gingen we met mijn eerste auto trekken door Europa. Een reis die uitermate gedetailleerd door mij is opgetekend in een 43 pagina’s tellend, handgeschreven reisverslag. Mocht ik daar ooit tijd hebben, typ ik het wellicht nog eens over. Tijdens een volgend mijmermoment.
