Partir, c’est mourir un peu. Het is een beginregel van de Franse dichter Alphonse Allais. Vreemd dat we dan toch spreken van afscheidsfeestjes. Terwijl het beter afscheidsherdenkingen genoemd hadden kunnen worden.
Oud-kamerlid Farah Karimi had vandaag haar afscheidsfeestje afscheidsreceptie. Bij dergelijke gelegenheden zijn er ook altijd sprekers die dieper ingaan op het verleden van de persoon die afscheid neemt. Een soort In Memoriam voor de levende. Vaak gelardeerd met een beetje humor en hier en daar een leuke anekdote.
Beter is het om van al je vrienden en bekenden al vast zo’n afscheidsrede te schrijven. Want als ze straks echt dood zijn, en niet alleen maar afscheid hebben genomen van een woonplaats, werkkring of wat dies meer zij, dan vallen vaak die kwinkslagen en die leuke anekdotes als eerste weg. En laten we eerlijk zijn: begrafenissen zijn toch al niet de meest lollige aangelegenheden.
De spreker met de meeste lachers op zijn hand was Paul Rosenmöller. Hè, Paul Rosenmöller een toespraak? Die was toch al dood… ik bedoel, die had toch al afscheid genomen?
