Welgeteld vier verschillende overlegjes. Dat was mijn vrijdag. Het vierde overleg was onder het genot van een Chinese maaltijd.
Een goed overleg is gebaat bij een goede maaltijd. Eten verbroederd namelijk. Al is het maar omdat je elkaar nodig hebt bij het aangeven van het zout- en peperstel. Zolang er voldoende eten wordt geserveerd, hoeft niemand elkaar de hersens in te slaan.
Zou de wereld er niet en stuk beter uitzien als iedereen zo nu en dan is met elkaar zo gaan eten. Streekgerechten uit alle hoeken van de wereld. Wellicht helpt dat ook om elkaars wat beter te begrijpen. Niet voor niets bestonden de integratieprojecten uit de jaren ’80 uit niet veel meer dan vrouwen van de toenmalige gastarbeirders die lekkernijen uit het land van herkomst voorschotelden.
Geen oorlog meer en geen terrorisme; het zou toch prachtig zijn? Ik vraag me alleen af of het echt zou werken. Eten voor Vrede. Voor dat je het weet ontstaan er een food-fight.
