Het mooie van de woning van mijn oom in Oslo is, dat je binnen enkele minuten midden in het bos staat. Op eerste paasdag besloten we een paaswandeling te maken.
Het weer was geweldig, ook al was het alles bij elkaar een tikkeltje koud. Laagjes dus, een winterwandelaar kleed zich in laagjes. Wie wil weten waar we ongeveer liepen kan 59 53′ 49.61″N, 10 52′ 42.43″E intoetsen in Google Earth of Google Maps.
De wandeling en de frisse lucht deed me goed. De avond ervoor was ik met één van mijn achterneefjes, Timurhan, de oudste zoon van nicht Mirhiban, naar de Griekse eet- en drinkgelegenheid Zorbas afgereisd om proefondervindelijk te weten te komen hoe het in Noorwegen met de bierprijs gesteld is.
Dat laatste leverde overigens nog een kleine ruzie op tussen hem en zijn jongere broertje Oğuzhan. Van vloeiend Turks schakelden ze ineens over op vloeiend Noors en schakelde ik nicht Mirhiban in als vertaalster. Oğuzhan wilde die avond liever naar de verjaardag van een goede vriend. Timurhan, de meest ‘Turkse’ van de twee, vindt dat familie boven alles gaat. Oğuzhan is westerser en vond in dit geval de verjaardag belangrijker. Ik kon me dat – als mede-westerling- wel voorstellen, zeker nadat ik hoorde dat de vriend in kwestie best wel een moeilijke tijd doormaakte.
Ik moest denken aan de ruzies die ik vroeger altijd met mijn broer heb gehad. Familie-reünies kunnen best wel confronterend zijn.
Wel heel veel bomen, niet?
[sÇ: ik was ook geschokt.]