Bij het afgelopen GroenLinks-congres in februari werd door de leden een nieuw partijbestuur gekozen. De afsluiting van een soms hectische periode waarbij ik naast mijn lokale werk steeds meer te maken kreeg met de landelijke ontwikkelingen binnen GroenLinks.
Maandelijks kwamen wij, het bestuur, op maandagavond rond zessen bij elkaar om eerst samen een te eten en daarna een uur of drie te vergaderen. Dat eten – geen overdreven poeha – zorgde maandelijks voor discussie over op het toetje. Kennelijk boort het nagerecht bij mensen allerlei emoties aan die anders niet komen bovendrijven.
Vanavond kwam het oude bestuur nog eenmaal bij elkaar. Niet om beslissingen te nemen, maar om nog één keer gezamenlijk te eten. Deze keer niet op het partijbureau, maar in De Artisjok in Utrecht. En dat kwam goed uit, want ik ben dol op artisjokken.
Het eten was goed, maar niet heel bijzonder. Het gezelschap was dat wel. Zo hieven wij een laatste maal gezamenlijk het glas op ons afscheid. We zullen elkaar in de toekomst vast nog wel eens tegenkomen. Zoals ik bij het afscheid van Herman al eens schreef: “We zullen elkaar zo nu en dan nog wel eens tegenkomen, maar nooit meer allemaal tegelijk”.
