Eigenlijk viel het niemand op toen tijdens de multi-mediale happening ‘The Great Escape’ het brandalarm in kunstverzamelgebouw Elektron afging. Dat lag nog niet eens aan het volume van de dj, dat weliswaar hard, maar niet oorverdovend hard stond. Het had met het soort geluid te maken. Het sirene-geluid paste namelijk prima in de muziek.
Na een minuut of wat keken Joris en ik elkaar aan. „Volgens mij hoort het helemaal niet in de muziek”, zei ik. Joris luisterde ook nog eens goed en kwam tot dezelfde conclusie. En naarmate de sirene steeds verder uit de maat van de muziek liep, begon het ook andere bezoekers op te vallen.
Overigens was dat nog steeds geen reden voor mensen om naar buiten te lopen. Brandalarmen gaan namelijk altijd af als er geen brand is, zo leert de ervaring. Van een ‘Great Escape’ was in ieder geval nauwelijks sprake. En al snel bleek dat één of andere onverlaat de nogal directieve boodschap ‘breek het glas’ iets te letterlijk had opgevat.
Aangezien kunst volgens sommigen permanent tegen zijn eigen waarheid hoort te rebbeleren, zou je het brandalarm op die avond als een geslaagde vorm van kunst kunnen beschouwen. Dat werd nog versterkt door het beeld van bezoekers die het geluid probeerden te dempen door toiletpapier in de sirene te proppen. Het alarm kon aanvankelijk namelijk niet direct afgezet worden.
Zelf dacht ik aan de mogelijkheden voor een effectiever alarm, speciaal voor dj-avonden. Ik dacht aan een vioolsonate van Beethoven. Dat valt ten minste op tijdens een elektro-set.