Het ging verbazingwekkend goed met oma. Vorige maand keek ze als een verveel kind bij elke hap danoontje die we bij haar binnen probeerden te werken. Nu is ze weer de levendigheid zelve.
Het kan niet lang meer duren, dacht iedereen toen nog. Oma zat stoïcijns in haar stoel en vond dat eigenlijk wel best. Van haar hoefde het ook allemaal niet meer zo.
Nu, een maand later, kwebbelt ze weer opgewekt de oren van ieders kop. En met het grootste gemak verorberde ze een donut. Na een maand amper eten is alles ineens weer ontzettend lekker.
„Alle zusters zijn allemaal even goed”, vertelde ze over de thuiszorg, „Alleen die morgen komt, hoe heet ze ook al weer…”. Oma dacht even na. „Anne”, antwoordde ik, „die is n beetje kortaf hè?”
Even keek oma me indringend aan, waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. „dat heb ik zeker al verteld?” „Pas vier keer”, antwoordde ik. Even was het stil. Om vervolgens precies op de plek waar ze was gebleven verder te gaan met het verhaal. Oma is terug.
