De komkommer-preisoep was goed ingetrokken, de aubergines waren gevuld en de ingrediënten van de overige gerechten waren strategisch zo opgesteld dat deze in een handomdraai in elkaar geflanst konden worden. Het was slechts wachten op de komst van het bezoek.
„Hallo, met wie?.” „Selçuk.” „Hé Selçuk, wat leuk.” „Jij bent mij vast vergeten.” „Huh?” „Waar ben je? klinkt gezellig.” „In Electron, hoezo?.” „Euhm, nou, volgens mij hadden we gisteren afgesproken dat je zou komen eten.”
Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Genoeg stilte om uit op te maken dat de visite van die avond in ieder geval niet meer zou komen. En zo werd de komkommer-preisoep ingevroren, werden de losse ingrediënten weinig strategisch terug in de koelkast geplaatst en verdwenen twee gevulde aubergines in mijn eigen maag.
Het was een leermoment. Spreek nooit rond sluitingstijd af dat er iemand bij je komt eten zonder dat je de volgende middag controleert of die afspraak bij de tegenpartij ook daadwerkelijk is blijven hangen.
Je hebt dus duidelijk een blauwtje opgelopen ^^.
[sÇ: hoho, het wordt nog vervolgd.]
haha.. spreek uberhaupt niet teveel rond sluitingstijd.
[sÇ: dat blijkt maar weer.]
Is best aan te raden… afspreken rond sluitingstijd, beetje grenzeloos en ‘gewoon doen’. Benieuwd hoe dit afloopt.
[sÇ: met een toetje, vermoed ik.]
Cheesecake.
[sÇ: nou, bijvoorbeeld.]