De pré-kadernotabehandeling was het summum van dualisme, heette het in Breda. De gemeenteraad zet in die vergadring, zonder inmenging van het college, een eigen agenda neer voor het komende jaar. Zo dualistisch, dat moesten onze gasten uit Sint Maarten en Aruba zien. Ook daar wordt binnenkort namelijk het dualisme ingevoerd.
Helaas, ook voor hen, het was een tam en ronduit saai debat omdat de voltallige oppositieal vrij snel opstapte uit de vergadering. Ze vonden het onbehoorlijk dat de coalitiepartijen in hun aanvulling op het coalitieaccoord al een deel van de gelden hadden verdeeld.
Ik vond het nogal een zwaar middel. Sowieso houd ik er niet heel erg van om als volksvertegenwoordiger de vergadering te verlaten. De laatste keer dat GroenLinks dat deed, was in 2000, toen na een motie van het CDA de oppositie geheel buiten spel was gezet met het naar de raad halen van Artikel 19-procedures. Daar waren voortaan dertien handtekeningen voor nodig. De oppositie had toen acht zetels.
Als je al uit een vergadering wegloopt, doe je dat omdat je genegeerd wordt. De oppositie wordt niet genegeerd. Sterker nog, er was nog voldoende geld om ook wensen van de oppositie in te vullen. Maar daar lag misschien ook niet de werkelijke pijn.
Dat bleek vooral uit het wensenlijstje dat de oppositiepartijen vlak voor hun vertrek nog achterlieten. Dat kwam voor 80% overeen met de wensen van de coalitiepartijen, ware het niet dat cultuur en milieu er bij ons wat beter voor stonden. En waar moet je als oppositie dan nog oppositie tegen voeren?
Als er op de inhoud niet meer gedebatteerd hoeft te worden, dan kun je natuurlijk altijd nog opgewonden doen over de gevolgde procedure. Iets waar de eilanders vervolgens wel weer erg om konden lachen. Op het moment dat de oppositiepartijen boos wegliepen, werd vanaf de publieke tribune vrolijk geroepen: „het gaat hier precies zo als bij ons.”
Tijd voor een banaan :-)
[sÇ: we namen gewoon een pilsje als je het niet erg vindt.]