Als huisdebatleider van het OLV-lyceum mocht ik het Amnesty-debat leiden. De Amnesty-nacht, om precies te zijn. Want in het kader van de jubileumweek was de school deze hele nacht open.
Zo kom je wel aan je 1040-urennorm, grapte ik tegen de conrector die in de brugklas mijn wiskundeleraar was. Hij keek me gespeeld verontwaardigd aan. De 1040-urennorm is een gevoelig onderwerp bij het onderwijsveld.
De Amnesty-nacht was een nachtvullend programma, waarbij in tal van workshops het onderwerp ‘mensenrechten’ vanuit diverse invalshoeken werd benaderd. Eén van de onderdelen daarvan was een scholierendebat over de Olympische Spelen in China: wel of niet boycotten.
Uiteraard voelde ik me daarna verplicht nog een brief voor amnesty over te schrijven voor de vrijlating van de Chinese mensenrechtenactivist Hu Jia, met kramp aan mijn pols als gevolg. Ondertussen liepen er elders in Breda groepen studenten een 36-urige estafette-marathon, waarbij de ploegen elke twee uur werden gewisseld.
Wie zegt toch steeds dat jongeren niet meer bereid zijn om zich in te zetten voor de goede zaak.
