De trein van 7.39 bood alleen maar staanplaatsen, maar dat deerde niet. Sinds de accu van mijn laptop zo lui is geworden als een Nederlands gezin aan de Spaanse Costa, houdt deze het toch geen heel uur meer vol.
Vanaf Rotterdam kwamen zitplaatsen vrij. Nog een klein half uurtje voordat ik straatmuzikant Chuck op zijn vaste plek onder het ministerie van VROM een halve euro zou toewerpen. Een wandelingetje van strak acht minuten alvorens het Tweede Kamergebouw voor me op zou doemen. Alsof zij een comité van ingeleide waren, stonden collegae Peter, Zulmira en Guido buiten te genieten van hun eerste kopje koffie.
Dat de eerste Kamerdag al meteen zo’n hectische was had niemand enkele weken eerder verwacht. Het vertrek van Wijnand, de installatie van opvolger Jolande Sap en aan het einde van de dag het naargeestige debat over Cramer vs. Kramer.
Ondanks alles heerste een gevoel van immense tevredenheid. Een vrolijk gevoel, een bijna meeslepend enthousiasme. Na acht maanden afwezigheid ben ik weer teruggekeerd op mijn oude plek. Weliswaar aan een ander bureau, met kamergenoten die liever niet de hele dag naar 3fm luisteren, maar soit. Ik ben terug op de fractie. En het was alsof ik nooit was weggeweest.
Welkom terug in Den Haag! Je mag toch nog wel roken in je kamer?
[sÇ: ik vrees dat dat nu echt niet meer getolereerd zou worden.]