incompatibilité d’heumeur. Onder collegae is dat al vervelend, maar in de politiek kan het dodelijk zijn. Het is dan ook nauwelijks een geheim te noemen dat één van mijn fractiegenoten het niet zo goed kan vinden met de eigen wethouder.
Normaal gesproken probeer je zo zakelijk mogelijk om te gaan met mensen met wie je een nogal uiteenlopend karakter en fundamenteel verschillende visie hebt. Maar politiek is niet alleen zakelijk, politiek is bij uitstek ook een sociale gebeurtenis. Met goede persoonlijke verhoudingen bereik je meer en krijg je meer gehoor voor jouw standpunten.
Nu is het onmogelijk om iedereen aardig te vinden. Maar veel minder moeilijk is het om met iedereen een beetje normaal te blijven communiceren. Zakelijk desnoods. Je hoeft niet van iedereen te willen weten hoe het thuis met vrouw en kinderen gaat. Ruzie en gekissebis, dat is iets voor kinderen, niet voor volwassen politici. En wat mij betreft al helemaal niets voor GroenLinksers. Het werd dus deze avond in alle rust met elkaar besproken. Soms is dat even nodig.
Welkom terug. Heb je je tas wel uitgepakt? En de kleren in de wasmachine? Anders verspochten ze en dat is zonde. Wel op tijd naar bed, vanavond, hè. (Ik ben altoos zo blij wanneer ze weer gezond terug zijn!)
[sÇ: ik wijt het aan het moederinstinct.]