De vakantie kon niet slechter beginnen. Nog voordat ik de deur van mijn huis voor de komende drie weken achter me had dichtgetrokken, hing ik al kotsend over de wasbak.
De nacht voor mijn vertrek had ik goeddeels doorgebracht met het schrijven van verlate blogjes en grote hoeveelheden koffie. Aangezien de vliegreis naar Montevideo een klein etmaal in beslag zou nemen, leek het me een goed idee om een flink slaaptekort op te bouwen. Het wat onbestemde gevoel in mijn maag dat ik tegen de ochtend begon te voelen, was dan ook eerder het gevolg van de koffie dan van iets anders, dacht ik toen ik op het laatste moment nog een tandenborstel door mijn mond heen haalde. De daaropvolgende braaksessie wees me hardhandig op het ongelijk van deze veronderstelling.
Erger nog dan het bewijs dat ook ik niet onfeilbaar ben, was de misselijkheid er ook oorzaak van dat ik niet meer op tijd zou kunnen zijn voor de trein naar Roosendaal (ik moest mij immers ontdoen van het zojuist volgespuwde t-shirt om mijn medereizigers niet vanaf het allereerste moment van mij vervreemden), waar ik Sebi en Perlita zou ontmoeten om samen door te reizen naar vliegveld Zaventem bij Brussel. Aldus belde ik moeder met de vraag of zij mij wellicht per automobiel naar Roosendaal zou willen brengen. Helaas bleek ook zij net haar hele maaginhoud het riool in geholpen te hebben. Ofwel was de pompoensoep van twee dagen her de oorzaak van onze simultane overgave, dan wel een toevallig samenvallen van twee buikgriepvirusjes. Hoe dan ook, de enige wijze om op tijd in Roosendaal te geraken, was het laten komen van een taxi.
Dat ik de taxi beter niet had kunnen nemen, bleek natuurlijk pas toen ik al halverwege Roosendaal was. De internationale trein waar Sebi en Perlita mee zouden arriveren, was geannuleerd en het zelfde gold voor de daaropvolgende internationale treinen. Wie naar België wilde, kwam niet verder dan Essen, het eerste plaatsje over de Belgisch-Nederlandse grens.
Het was uiteindelijk Jean-Paul, een in Roosendaal wonende oom van Sebi, die ons met zijn auto naar Zaventem bracht. En waar we, dankzij de vertraagde vlucht naar Frankfurt, nog ruim voldoende tijd hadden om iets te eten. Sebi en Perlita althans. Ik voelde me nog steeds wat lafjes en at maar liever niets.
