Goed, dat is dus niet handig om ‘nog even’ te gaan liggen als je klaar bent met het bijeenrapen van alle spullen en je nog een half uurtje over hebt. Zo miste ik niet alleen de koffie en het broodje op het stadskantoor, maar überhaupt de hele bus die ons vanochtend naar Hamburg zou brengen. En met de telefoon nog op vergaderstand mistte ik ook ieder bezorgd telefoontje.
Maar goed, een dag eerder stond ik nog een journalist te woord om ‘m uit te leggen dat het werkbezoek aan Hamburg echt geen snoepreisje betrof en dat, als ik het zelf had moeten betalen, ik ook meegegaan zou zijn om te leren van de herontwikkelingsopgave die deze Hanzestad rondom hun havenkwartier heeft gerealiseerd. Dus reisde ik per trein – en op eigen kosten – de bus met raadsleden achterna.
Voor 54 euro reed ik in zes uur naar Hamburg. Vanaf Deventer met de internationale trein die, zo ontdekte ik, in Duitsland ook stopcontacten hebben in de tweede klas. Wat dan weer niet gezegd kan worden van een internet-verbinding, aangezien het Duitse UMTS-netwerk alles behalve dekkend genoemd mag worden.
Ik arriveerde uiteindelijk nog op tijd voor het avondeten. En voor een avondje stappen zonder sluitingstijden met collega-raadsleden Hanneke, Sandra en Solveig. Het werd de Reeperbahn. Of eigenlijk, om precies te zijn, O’ Brian aan de de Große Freiheit.
Drie meiden en een homo op stap in de Reeperbahn, het zou zomaar een idee voor een sitcom kunnen zijn.
Dat klinkt meteen als een snoepreisje. Ik ben benieuwd wat je verder nog gedaan hebt.
[sÇ: het was een overvol programma. ons bezoek aan de reeperbahn was ergens in de acht uur die er gereserveerd waren voor nachtrust.]