Dat het misschien wel een goed idee was om te gaan zwemmen, zei hij. Het was de hele week al zo warm geweest. En dus kwam hij met zwembroek, badlaken en trein zo rond lunchtijd naar Breda toe.
Althans, dat was de bedoeling. Aangezien de NS weer één van z’n befaamde knip- en knutselweekeinden had tussen aankomst en vertrek, werd de trein ingeruild voor de nieuwe auto-van-de-zaak. En aangezien de was nog uit de wasautomaat gehaald moest worden werd het ook geen lunchtijd, maar iets later dan lunchtijd. Ik kon het allemaal volgen via twitter.
Na lunch met MSC-gecertificeerde haring en een glas witte wijn of twee volgde natuurlijk eerst nog een goed gesprek. Het middag liep al tegen zijn einde toen we met zwembroek, badlaken en auto-van-de-zaak alsnog richting ‘t Zand reden. En, ondanks het gebrek aan een navigatiesysteem, ook in één keer goed, al hadden we dat zelf onderweg niet altijd even goed in de gaten.
Jammer dus, dat het net toen wij het strandje opliepen, het begon te regenen. Alhoewel, de bescheiden miezer noopte ook de laatste nog aanwezige families huiswaarts te keren. De hele plas voor onszelf alleen. En dat is eigenlijk hartstikke leuk.
