Via Twitter werd ik geattendeerd op het bestaan van het programma Date My Mom. Het programma draait om een jongeman die gaat daten met drie moeders om daarna te kiezen met welke dochter hij een relatie zou willen beginnen. Een soort combinatie eigenlijk tussen Op Goed Geluk en Zo Moeder Zo Dochter.
Het bijzondere van de aflevering van vanavond was dat de deelnemer aan het tamelijk onzinnige programma, Chris, niet op zoek was naar een vriendin, maar een vriend. En dus ging hij op stap met drie homo-moeders. Prompt zat het gehele homoseksuele smaldeel van de Twitternatie geboeid voor de televisie. En, toegegeven, ik dus ook.
Zelden heb ik een televisieconcept gezien waarbij werkelijk elke semi-spontane opmerking van te voren was bedacht, geënsceneerd, geregisseerd en vervolgens waarschijnlijk tien keer nagespeeld. Het programma had de spontaniteit van een blok beton en het realiteitsgehalte van een barbiepop aan GHB.
Ik verbaasde me dan ook over het enthousiasme van Twitterend Nederland. Leuk dat de homo-emancipatie inmiddels ook tot infantiele Amerikaanse televisieformats is doorgedrongen, but come on. Iets meer klasse jongens, is dat nu echt te veel gevraagd?