boulevard – selcuk.nl

Zondagmiddag laat

De barman draait enthousiast het ene Nederlandse nummer na het andere. Mooie nummers. Boudewijn de Groot, Jules de Korte. En, vooruit, Armand. Met zijn vijven zitten we aan de bar en zingen enthousiast mee. Het is zondag heel laat in de middag. De kleine wijzer van de wandklok staat op tien.

Fragment van 'Malle Babbe' van Frans Hals — Fragment van ‘Malle Babbe’ van Frans Hals

Het zijn allemaal nummers van ver voor mijn tijd. Maar ergens ook weer niet. Mijn jongste oom had een kast vol cassettebandjes waar ze allemaal op stonden: de liedjes van Boudewijn de Groot, Astrid Nijgh, Klein Orkest, Elly en Rikkert. In mijn herinnering heb ik ze stuk voor stuk gekopieerd. En kapot gedraaid.

Ik hoor de muziek en denk terug aan de tijd dat ik de nummers voor het eerst hoorde. De composities van Boudewijn de Groot, de poëtische teksten van Lenneart Nijgh. Ik was kind en wist niet dat zulk moois bestond. Maar het gevoel van ontdekking is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor herkenning. De spanning is weg.

Een gevoel van melancholie vult de ruimte. Maar het deert niet, het maakt niet verdrietig. Ik bestel nog een Hoegaarden en drink op Malle Babbe. Dit is vrolijke melancholie.

Het lichtste loodje

Arbeit Nach

De ietwat rafelig overkomende dichter is op zoek naar zijn nieuwste woorden. Het zinkt weg in de kakofonie van de overige instrumenten die de ruimte proberen te vullen met iets wat lijkt op avantgardistische muziek. Het zijn de dagen tussen kerst en nieuwjaar en zelfs de klanken lijken hopeloos op zoek naar iets dat op betekenis lijkt. De laatste week van het jaar brengt altijd een angstvallig soort leegte met zich mee.

Het podium vult zich met steeds meer mensen die de schijnbaar nonchalante notenbrij tot een geheel proberen te smeden. Inmiddels staan er meer mensen op het podium dan aan de bar van het café. Boven hen hangt een kale wilgentak, behangen met kerstlampjes. Ze hangen er al een week of drie en meer dan slechts een enkele van de vele lampjes heeft er de brui aan gegeven. De spiegel achter de bar vertoont kalksporen van de laatste niet geheel succesvolle schoonmaakpoging. De leuning van de houten stoel aan mijn tafel kraakt en wiebelt. Zelfs het meubilair voelt moe en sleets.

Wanneer zelfs levenloze objecten verlangen naar een nieuw begin, dan weet je zeker dat het die trage periode tussen kerst en nieuwjaar is. De melancholie roept en lonkt. De overdenkingen van het afgelopen jaar staan als laatste nog te beslechten bastion in de weg.

De muzikanten lijken hun melodielijn hervonden te hebben en de ietwat rafelige dichter gooit in een onverwacht ogenblik sprankelende woorden de ruimte in. Die is inmiddels leeg. De hele kroeg staat op het podium. Iedereen is muzikant geworden. Dat belooft wat voor 2012

Geschreven in De Boulevard tijdens de tweede editie van Arbeit Nach, veruit het mafste open podium van Breda.

De duiker – do 6 aug. 2009

Het was donderdagavond en het was ontzettend warm. Het koude bier ging er onder toeziend oog van Maria goed in. Wie op het terras van de Boulevard zit, is verzekerd van een minzame blik van de Heilige Maagd.

Toen het begin van het weekeinde lang en breed was ingeluid en ingedronken, leek het zo om twee uur ‘s nachts ineens een ontzettend goed idee om met een paar vrienden naar de vijver bij het oude Seminarie te fietsen voor een nachtelijke duik.

Oké, stilstaand water, dus waarschijnlijk vol met allerlei bacteriën waar een normaal mens hartstikke ziek van zou worden. Maar wij hadden gedronken en we hadden de zegen van boven. Dus wie doet ons wat?

Homo Donans – do 4 dec. 2008

Fokke en Sukke

Ik was nog in Den Haag toen Pieter mij vanaf de overzijde van de telefoon toesprak. Ze hadden nog teveel sinterklaascadeaus en of ik asjeblieft even langs wilde komen in de Boulevard.

Een stel vrienden viert jaarlijks een alternatieve vorm van Sinterklaas door bij het opstapje, een tweedehands zaak gerund door mensen uit de zelfkant van de samenleving, prullaria van een euro of minder te kopen en die vervolgens ingepakt op een tafel te leggen. Ombeurten mag iemand een cadeau van de tafel plukken. Uiteraard zijn de begeleidende verzen vaak leuker dan het cadeau zelf.

Zo verliet ik die avond de Boulevard met onder andere een schildersetje van het merk xenos, een op glas afgedrukte ode aan bier en een half verbrande Bijbel in de oude NBG-vertaling. En ongetwijfeld nog één of twee zaken waar ik nu echt niet meer op kan komen. Maar ik wil niet ondankbaar overkomen, het was een lollige avond. Dank U wel Sinterklaas.

Homo Saliens – vr 5 sept. 2008

The 101's

Het was alleen maar de bedoeling even wat te eten in De Boulevard. Ik wilde het weekeinde goed beginnen. En waar dat doorgaans betekent dat ik graag in het café vertoef, bedoel ik daar dit maal mee dat ik het weekeinde wilde besteden aan het afwerken van mijn paper over ontwikkelingssamenwerking.

Helaas. Er bleek een avondje punkbandjes geprogrammeerd te zijn. En daar ga je dan met al je goede bedoelingen. Het werd dus een avond zuipen en springen. Met een gratis cd-tje van The 101’s als cadeautje, omdat ik om een uurtje of twee de enige was die nog steeds op en neer huppelde tussen voor de rest moegedanst publiek.

Terwijl ik doorgaans toch een tamelijk beroerde conditie heb.

Homo Benedictus – do 31 juli 2008

Antoniuskerk Breda

Het was opvallend druk op het terras de Boulevard. Ik kon nog net een stoel voor mezelf claimen toen ik rond kwart over acht een vegetarische maaltijd voor mezelf wilde bestellen.

Wat is dat toch met de Boulevard? Of beter gezegd, wat is het met het terras van de Boulevard. Sinds het rookverbod is ingevoerd, zit er bij droog weer geen klant meer binnen.

Het moet wel de tegenoverliggende Antoniuskerk zijn, of tegenwoordig zelfs Cathedraal aangezien de bisschop er zetelt. Zeker niet de lelijkste van alle waterstaatskerken die in de negentiende eeuw overal in Nederland verrezen. En voorzien van een Maria die minzaam op ons neerkijkt.

Het zal de goddelijke goedkeuring zijn. De spirituele verheffing die we genieten als we proosten met onze zoveelste Hoegaarden, DAB of Leffe. De hemelse bescherming bij het opsteken van de volgende peuk.

We zitten op het terras van de Boulevard. En God zag dat het goed was.

Homo Coniciens – wo 2 juli 2008

Maddog

Dag twee van het rookverbod. Het terras van De Boulevard zit vol. Ik kom voor een bord eten en één, hooguit twee witbiertjes.

Uiteraard worden dat er meer, maar als ik me dan net aan de gezelligheid denk te kunnen ontworstelen, komt de jonge garde van de Boul langs, kennelijk op kroegentocht en tevens ook in kennelijke staat.

Nu wilde ik één van hen nog uithoren, aangezien ik eerder vernomen had dat hij, nadat zijn vriendin met een ander had gezoend op een uit de hand gelopen feestje, diezelfde nacht nog alle ruiten van het huis van het arme meisje had ingegooid. Iets wat, behalve afkeuring en ongeloof, vooral kon rekenen op bewondering en respect, aangezien het desbetreffende meisje twee hoog woonde en je dan nog best wel sterk moet zijn om een hele stoeptegel door het slaapkamerraam te mikken.

Nu heeft liegen nooit zoveel zin, dus toen de desbetreffende vriendin de volgende ochtend opbelde om te vragen ‘of hij dat gedaan had’, kon hij niets anders dan een bevestigend ‘ja’ antwoorden. Dat vervolgens de relatie ook niet meer erg lang stand hield, hoeft ook niet te verbazen.

Vooraleer de avond om was gingen er de man nog zes maddogs in en nog een tequila-shotje om het af te leren.

Homo Perdens – za 21 juni 2008

Ja, goed, we hadden dan misschien wel een reünie gepland. En één van de vrienden moest ergens in Zevenbergen optreden met z’n nieuwe bandje en het was de bedoeling dat we allemaal zouden gaan luisteren. Maar ja, Nederland moest spelen. Dus dat ze dat vast ook wel zonder mij konden doen.

Ik was er goed voor gaan zitten in de Boulevard. Thuis een goede bodem van rijst en oesterzwammen neergelegd om vervolgens met gezwinde spoed in de Boulevard een aantal witbiertjes naar binnen te werken. Homo zijn is leuk, maar het blijft voetbal hè. Dus een beetje testosteron graag.

De aanvankelijk goede bui zwakte snel af bij het zien van de eerste helft. Iets met deuken die niet in het spreekwoordelijke pakje boter geslagen werden. En toen na de rust de Russen hun eerste doelpunt zetten, leek alle hoop verloren. Dit Oranje ging het niet halen.

Even kwam de hoop terug, toen Van Nistelrooy nog een gelijkmaker wist te scoren. Even stonden we schrap en kon de wedstrijd weer alle kanten op. Maar Oranje kreeg de geest niet. In de verlenging was het over en uit.

Wat doe je dan, als homo? Precies, je deelt het verdriet van je medekijkers, troost hen en geeft alle knappe hetero’s in de kroeg een dikke en intense knuffel. Gewoon, omdat het kan.

Homo Fortunatus – vr 20 juni 2008

Portemonnee

Ik had een onverwachte vrije dag. Ik was aanvankelijk van plan om deze vrijdag in Utrecht nog wat te werken. Maar aangezien ik mijn portemonnee de avond ervoor was verloren, kon ik nergens heen.

Nu had dit allemaal heel dramatisch af kunnen lopen. Want los van de vijftig euro contant bevatte de portemonnee ook mijn NS-jaarkaart, twee bankpassen, een creditcard en toegangspassen van diverse gebouwen. De portemonnee in kwestie was echter teruggevonden door de barman, die me na sluitingstijd per SMS verwittigde van het feit dat ik het ding 1) kwijt was en dat het 2) weer was gevonden, nog voordat ik zelf wist dat ik ‘m kwijt was. Daar kwam ik de volgende ochtend bij lezing van de sms immers pas achter.

Aangezien de Boulevard pas om vier uur ‘s middags open gaat, besloot ik zo goed en zo kwaad als het ging thuis maar te werken. Ik moest nog wat voorbereidingen doen voor een actie bij Natuur en Milieu. Om vervolgens ‘s avonds, in dezelfde kroeg waar ik de portemonnee verloren was en ik hem enkele uren eerder had opgehaald, op klein beeldscherm en zonder geluid de wedstrijd tussen Kroatië en Turkije te zien. Waarvan uiteindelijk vooral het laatste kwartier de moeite waard was.

Voor de orde: ik heb niet meegetoeterd.

Homo Humilis – di 17 juni 2008

Oranje knuffelt

De Boulevard is selectief in zijn activiteiten. EK-wedstrijden worden alleen op grootbeeld vertoond als Oranje meespeelt. En dankzij het onnavolgbare beleid van onze burgemeester zijn de klanten genoodzaakt uit plastic te drinken.

Het restaurant is op deze dagen gesloten vanwege een hardnekkig gebrek aan klandizie. En de toiletten zijn onbereikbaar omdat de ingang wordt geblokkeerd door een groot wit doek. Iemand die tijdens de wedstrijd moet plassen, zal tot de rust moeten wachten of wordt vriendelijk naar de buren verwezen.

Overige bijzonderheden: de mededeling op de flyer dat het café ‘geheel oranje is ingericht’, slaat op drie miniscule oranje plantjes op het barblad en twee waxinelichtjes in oranje houder die normaal op het terras staan. De rest van het café is standaard nicotinebruin.

Tot slot: in de kroeg wordt slechts bescheiden gejuicht, kent niemand de tekst van Wolter Kroes en reageert er amper iemand wanneer ik keihard ‘Holland’ schreeuw.Voor het overige is elke oranje uitdossing toegestaan, met uitzondering van trom-petten, indianentooien en andere hoofddeksels die zich hinderlijk in het beeld bevinden.

Toeschouwers in de Boulevard zijn eigenlijk mensen die mee willen in de oranjehysterie, zonder al te opstandig mee te hoeven doen in de massale oranjehysterie.