campagne – selcuk.nl

De Verzuchting – vr 26 febr. 2010

Zucht. Ik zit na een campagnedag in de trein, onderweg van Groningen naar Breda en laat de vermoeidheid van me afglijden op de blauwe stoelen van de vernieuwde koploper richting Den Haag.

Ik bedenk me dat er al weer bijna een half jaar voorbij is sinds ik het laatste stukje op mijn weblog typte. Zo’n 160 lege bladzijden die ik nooit van zijn leven meer ga vullen. Er is weer zo veel gebeurd sinds 24 september 2009.

De verkiezingen hebben totnogtoe een zware wissel getrokken. En toen vorige week het kabinet viel, en het besef drong niet eens direct tot me door, betekende dat dat mijn geplande vakantie van April ook niet door zou gaan. En zo hobbel ik van campagne naar campagne.

Het is, op één vrije week in december na, nu al weer dertien maanden geleden dat ik vakantie heb gehad. Uruguay, met Cbi en Perla. Met hen heb ik ook dit jaar de jaarwisseling gevierd. Cbi was in goede doen, ging zelfs de halve avond jammen. Hij hoefde die week even geen kuur. Gelukkig nieuwjaar, wensten we elkaar. Een nieuw decennium.

Verder lijkt zo’n beetje alles in het teken te staan van de campagne. Ik zie de collega-politici vaker dan mijn eigen vrienden, heb de laatste weken vaker debatten dan scharrels en heb door de drukte al meerdere malen een spijkerbroek uit de wasmand moeten trekken omdat zelfs het draaien van een wasje er als gevolg van de strakke planning bij inschiet. En als ik dan een moment voor mezelf heb, zit ik inderdaad liever in de kroeg met wat vrienden, dan turend voor mijn wasmachine.

Afgelopen dinsdag was het verkiezingsdebat van het platform Marokkanen. Het ging over integratie, en of die nu wel of niet van de grond komt. Normaal ben ik daar heel positief over, maar het feit dat het debat gelijk met de olympische tien kilometer schaatsen was gepland, getuigde daar niet van. Toen het debat eenmaal afgerond was kon ik nog net snel genoeg naar huis fietsen om Sven zijn verkeerde wissel te zien maken. Verbijsterd zat ik vastgeketend aan mijn stoel. Zelfs de politicus had er geen woorden voor.

Volgende week is het drie maart. En nog één keer kan de Bredanaar op mij stemmen. En als alle andere lijsttrekkers na de verkiezingen stoppen met bloggen, neem ik me voor het omgekeerde te doen. De campagne is voorbij, ik heb er hopelijk weer wat tijd voor.

Dagelijks? Ik vrees van niet. Die dwangneurose ben ik de afgelopen maanden kwijtgeraakt. Ik kijk door het raam van de treincoupé naar buiten en zie de lichten van het station van Amersfoort. Zelfs die lijken anders te schijnen dan elders. Ik klap mijn scherm dicht. Niets wordt zoals het was.

Campagne – wo 23 sept. 2009

Ik mocht, nee sterker, ik moest in Eindhoven een presentatie geven over de gemeenteraadscampagne.

Leuke bezigheid met ook enthousiaste mensen en goede ideeën. Alleen jammer dat ik daardoor, en door een onverwacht veranderde dienstregeling mijn laatste trein naar Breda miste.

Waardoor er slechts één existentialistische vraag overblijft: betaalt de baas ook de taxi-rekening?

De Reiziger – za 5 sept. 2009

Zaterdag een rustige dag? Geenszins. De agenda stond vol, zowel met zakelijke als sociale verplichtingen.

Ik mocht zaterdagochtend al vroeg mijn bed uit om naar een Campagnebijeenkomst voor provinciale afdelingen van GroenLinks te gaan. En aangezien ik toch al in Utrecht was, ben ik vervolgens even naar Café België gegaan om bij te praten met vriend Gijs. Sinds enkele weken gaat het niet zo goed met de gezondheid van een gemeenschappelijke vriend van ons. Onwillekeurig heb je dan de behoefte om elkaar op te zoeken.

Die avond was ook de opening van het nieuwe politieke jaar in Breda. Geen zeer officiële bijeenkomst, maar meer een receptie waarbij de raadsleden informeel samenzijn, dit jaar gehouden bij Breda Hippique. Altijd goed voor de onderlinge contacten.

Het was al over twaalven toen ik met de trein naar Tilburg afreisde, naar de verjaardag van Ellis. En aangezien het daar gezellig genoeg was om de laatste trein te missen ben ik ergens tegen een uur of vijf maar op de houten vloer gaan liggen om te slapen. Rough style. Gelukkig had ik al wat drank op.

De NCRV – wo 26 aug. 2009

Enerzijds was ik niet verbaasd over de nieuwe huisstijl van de NCRV. Vanaf de introductie eind jaren ’80 van een was eigenlijk al duidelijk dat het toen nieuwe logo waar de omroep met de kleine C zich het grootste deel van de negentiger en nuller jaren mee presenteerde, niet echt tijdsbestendig was.

Het typische knutselwerkje in herkenbare jaren ‘80 stijl was eigenlijk al gedateerd toen het werd gelanceerd. En alle versoberingen, stileringen en kleuraanpassingen die in de jaren daarop volgden, hebben daar niets aan kunnen veranderen. En dat maakt het extra bijzonder dat de NCRV bij hun nieuwe merkstrategie gekozen heeft voor het tot leven wekken van hun oude logo, waar ze in de jaren ‘70 en ‘80 bekend mee zijn geworden: de oranje wafel, met daarin de witte letters NCRV. Alhoewel omwille van de mode de oranje wafel is vervangen door vier grijze blokjes en de letters NCRV dit keer niet wit zijn, maar rood, groen, blauw en grijs. Een subtiele verwijzing naar de drie basiskleuren van waaruit een kleurentelevisie alle kleuren weet samen te stellen.

Laat ik nu niet schamper doen. Ik houd vaak wel van die oude logo’s en heb weinig op met alle restylingen die de afgelopen twee decennia hebben plaatsgevonden. De Rabobank is voor mij nog steeds de bank met een logo dat het meest op een procentteken leek, in plaats van dat rare androgyne mannetje en de PTT had behalve haar naam ook nooit de posthoorn en de kleur rood moeten verbannen. Veel van die nieuwerwetse logo’s hebben niet de kracht en de tijdloosheid van hun voorgangers. Gelukkig heeft de NS nog altijd de spoorwissel als logo.

Wat bij de nieuwe NCRV echter nog vele malen meer aanspreekt dan het nieuwe, oude logo is het spotje dat hoort bij hun nieuwe corporate identity. Een spotje waarin allerlei individuen passeren en in enkele steekwoorden zeggen wat ze voelen, waar ze zin in hebben, wat hun tekortkomingen zijn of juist hun pluspunten. Enerzijds typisch NCRV dat mensen in de waarde laat, anderzijds heel fris, omdat de NCRV met het spotje duidelijk aangeeft de diversiteit in de samenleving te omarmen. En dat is in een tijd van toenemende polarisatie, waarin de veelkleurige samenleving door velen al lang niet meer als vanzelfsprekend wordt gezien, best een verademing te noemen.

Hieronder de nieuwe commecrial van de NCRV…

… en hier de NCRV-leaders door de jaren heen.

De Delegatieleider – ma 8 juni 2009

De verkiezingswinst van GroenLinks was niet de enige Groene overwinning in Europa. Nog afhankelijk van binnendruppelende tellingen stond het aantal Groene zetels al op 51. De nog te volgen fractievorming binnen Europa kan leiden tot nog enkele extra zetels.

In Den Haag heerste een vrolijke sfeer. Judith werd uitgebreid gefeliciteerd. Tegelijkertijd werd er afscheid genomen van de vorige delegatieleider, Kathalijne Buitenweg. Aan mij de nobele taak om voor de vergadering van de stuurgroep van het Permanent Campagne Team enkele flessen champagne te regelen.

Het is mousserende wijn geworden. Scheelt al snel zo’n vier tientjes per fles. Ondanks de zetelwinst is ook GroenLinks niet blind voor de economische crisis.

De Folderaar – wo 3 juni 2009

GroenLinks-abri op Den Haag Holland Spoor

Het gezegde ‘van Krantenjongen tot miljonair’ heeft een politieke evenknie. Zoiets van ‘van folderaar tot fractievoorzitter’. Ik ben inmiddels fractievoorzitter maar heb desondanks de afgelopen dagen kranten bezorgd en geflyerd. Alleen miljonair worden wil nog niet zo lukken.

Behalve een paar actieve GroenLinksers, stond er nog een ploegje van vier jongeren op het station te flyeren voor Toine Manders. De sympathieke Europarlementariër had een blik studenten ingehuurd om zijn persoonlijke campagne te voeren. Met kraskaarten, oranje hesjes en ander, tamelijk inhoudsloos materiaal probeerde de studenten mee te dingen naar de gunst van de kiezer. Een groter contrast was niet denkbaar. Wij hadden alleen maar inhoud in de vorm van een flyer.

Er valt dus weer wat te kiezen.

De Krantenjongen – di 2 juni 2009

Later hoorde ik dat de SP in Breda er slechts 12.000 had besteld. Ik had in een vlaag van overmoed maar liefst 20.000 krantjes besteld.

Vandaag liep ik mijn eigen wijkje, keurig alle Nee-Nee-stickers vermijdend. Normaal zou ik bij deze mensen even aangebeld hebben, maar dat heb ik om redenen van tijd maar achterwege gelaten.

Die avond was er nog een bijeenkomst voor stembureauleden. In Breda is het gebruikelijk dat veel raadsleden en anderszins politiek betrokkenen op een verkiezingsdag de stembureaus bemensen. Het zal wel een overblijfsel van de verzuiling zijn, denk ik, toen de KVP en de Katholieke Kerk nog gans het sociale verkeer regelden.

Het wordt voor mij de eerste keer dat ik handmatig stemmen moet tellen. Geweldige kans om een flinke verkiezingszwendel te entameren, zou je zeggen. Dat is ook de reden dat kiezers daar na het sluiten van het stembureau bij aanwezig mogen zijn. De reden dat we weer van het papier moeten stemmen, is omdat de stemcomputer niet-controleerbaar was. Wie weet wat dat ding werkelijk op zijn harde schijf schrijft.

‘Wij vertrouwen stemmachines niet’, was de leuze. Nu is het maar de vraag of ze een partijdier als stemmenteller meer vertrouwen dan een computer, maar mocht de uitslag van mijn bureau aanleiding tot twijfel geven, kan de kiescommissie altijd nog nagaan of ik de boel niet heb lopen belazeren.

De Noorderling – zo 31 mei 2009

Schemering onderweg van Groningen naar Breda

Aangezien ik zelf ook nog wel een dagje van de campagne wilde meemaken, reisde ik deze zondag al vroeg af naar Amsterdam, alwaar de campagnebus met Femke en eurokandidaat Niels van den Berge zou vertrekken richting Leeuwarden. Judith en Bas zou zich later bij ons aansluiten in Groningen.

Wat Femke duidelijk niet had meegekregen, was dat we in Leeuwarden een stadswandeling zouden maken, getuige het schoeisel dat ze aanhad. Voor de gelegenheid had La Halsema haar hoogste hakken uit de kast gehaald.

Na het planten van enkele zonnebloemen (al dan niet onder de noemer ‘Zon in de Toekomst’), reden we door naar Groningen, waar de gehele dag al een door GroenLinks georganiseerde ‘Picknick in het park’ bezig was. Het was er duidelijk weer voor.

Een mooie gelegenheid om nog even af te spreken met de net die week uit het Zweedse Uppsala teruggekeerde Abele, een Friese expat, woonachtig in Groningen die als voorlopig grootste ambitie heeft ooit nog eens koning te worden van een onafhankelijk Friesland.

Rare jongens, de Noorderlingen.

De Twoliticus – za 30 mei 2009

En toen was de dag van het grote Twitter-debat aangebroken. In het kader van de Europese verkiezingen zou een aantal lijsttrekkers met elkaar in debat gaan via Twitter. Het was geen succes.

Een aantal weken eerder werd er in het Permanent Campagne Team al over deze Twitter-battle gesproken. ‘Twattle’, suggereerde ik toen, geheel indachtig het idee zoveel mogelijk Twitter-gerelateerde woorden met de letters ‘tw’ te laten beginnen.

Gelukkig had ik nog op tijd opgezocht of dit ‘woord’ toevallig niet al bestond. De Urban Dictionary wist me te vertellen dat de term vooral ook vele andere betekenissen hadden die – hoe kan ik dit het best omschrijven – op een of andere manier allemaal te maken hadden met de seksuele beleving.

We hebben het toen maar weer omgedoopt tot Twitter-debat. Zelfbevlekking is er in de politiek al genoeg.

Afscheid – di 12 mei 2009

Niet dat het verder een ongezellige nacht was, maar de persoon in kwestie met wie ik het bed deelde vond het een beetje raar om, telkens wanneer hij even opkeek, recht in de ogen van Femke Halsema te kijken.

Het zit zo. Bij de verkiezingscampagne van 2006 had ik in mijn woning volgehangen met campagnemateriaal. Het leek me wel verstandig om een beetje in campagnestemming te blijven, ook in de luttele uren die ik gedurende die campagne thuis doorbracht. En zo hing er in mijn slaapkamer een poster van La Halsema, leunend tegen het torentje.

In de loop van de tijd is al dat campagnemateriaal verdwenen. Behalve dus die ene poster op de deur van de slaapkamer. Die de persoon in kwestie met wie ik die avond het bed deelde dus telkens tegenkwam wanneer zijn ogen even afdwaalden.

Nu had ik me natuurlijk kunnen afvragen waarom zijn ogen überhaupt afdwaalden, maar ik besloot daar maar geen punt van te maken. Het leek me verstandiger de poster maar gewoon weg te halen. Ik ging er maar van uit dat Femke dat niet erg zou vinden.