Homo Recensens – za 12 apr. 2008

sperziebonen

Eén van de onderdelen van de communicatietraining voor raadsleden was het oefenen van schriftelijke vaardigheden. Handig, dacht ik. Dan heb ik weer wat stof voor mijn weblog. Hieronder dan ook de recensie die we moesten schrijven over het ‘s avonds geserveerde buffet.

De door restaurant De Raadszaal geserveerde maaltijd valt nog het best te omschrijven als ‘sober doch humaan’.

De voedzame maaltijd bestond uit een eenvoudige salade met raketsla, gevolgd door gegratineerde aardappelen met spek, sperziebonen en saus met daarin vlees.

De bereidingswijze was weinig fantasievol, maar er was wel aandacht besteedt aan de diverse gerechten. Zo waren de sperziebonen afgewerkt met nootmuskaat en kon desgewenst een frisse dressing aan de salade worden toegevoegd. Voor de vegetariërs bestond de mogelijkheid de spek uit de aardappelen te vissen.

Uw redacteur raadt restaurant De Raadzaal af voor gelegenheden met een feestelijk karakter of voor Bourgondische levensgenieters. De eenvoudige eter kan er evenwel me een gerust hart gaan eten, zeker gezien de bijzonder gunstige prijs-kwaliteitsverhouding.

Homo Communicans – wo 9 apr. 2008

transparantie

De gemeenteraad van Breda ging op communicatietraining. Of althans, dat deel van de gemeenteraad dat het het minste nodig heeft.

Zo heb ik in ieder geval de dag ervaren. Als en zinvolle opfrissingscursus voor een groep collegae die op zich al best bekend zijn met de aangeboden stof.

Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik niets geleerd heb. Net als ongetwijfeld ook voor de andere deelnemers geldt, werd ik soms pijnlijk geconfronteerd met onhebbelijkheden of tekortkomingen in mijn presentatie. Maar met je neus op de feiten gedrukt worden, dat is nu juist het leerzame van zo’n training.

Het is lastig om precies te zeggen wat ik nog bij wil leren. In het algemeen wil ik volgens mij beter in staat zijn om de theorie in d praktijk te brengen. Minder lang van stof zijn in de raad bijvoorbeeld, omdat ik nog steeds te vaak te lang aan het woord ben. Ik wil mijn verhaal nu eenmaal niet vooraf op papier zetten. Dat haalt de spontaniteit weg.

Kortom, ik wil de theorie eigen maken, als een automatisme in de prakijk brengen. Want als mijn presentatie niet verbeter, wordt ik natuurlijk nooit secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Of, als dat niet mogelijk blijkt te zijn, president van Europa.

The Last Farewell – za 23 juli 2005

Na de afscheidsborrel op maandag en het afscheidsdiner gisterenavond, kwam dan eindelijk het echte afscheid van Jaap. Hij kwam nog even langs om een Nederlandse stekkerdoos met Engelse stekker op te halen, een erg handige accessoire als je ook in Kenia je mobiele telefoon wilt kunnen opladen.

Jarenlang waren de belangrijkste voorbereidingen voor de vakantie het regelen vaan een visum, eventuele inentingen en het bij je hebben van voldoende geld, bij voorkeur in het formaat Dollar. Inmiddels is dat laatste vervangen door Visa-cards en andere virtuele betaalmiddel. Inentingen gelden voor het Afrikaanse continent nog steeds. Daarnaast wordt kennelijk aangeraden om ook altijd een aantal injectienaalden mee te nemen. Want stel dat je om wat voor reden dan ook in het ziekenhuis terecht komt en daar aan het infuus of de spuit moet, kun je er kennelijk maar beter zelf voor zorgen dat je een schone naald krijgt. Dat is toch wel handig in een land waar 1 op de 15 mensen last heeft van Aids en daarmee tot de middenmoters van Afrika behoort.

Aan dit rijtje klassieke voorbereidingen is inmiddels een rijtje moderne voorbereidingen toe te voegen. Het meenemen van je mobiel is tegenwoordig een must, ook al sluit je plaatselijk wel een nieuw abonnement met bijbehorend Keniaans telefoonnummer aan. Ook van te voren regelen: ongeveer twee gigabyte aan serverruimte om je foto’s op te plempen en een reislog zodat je niet iedereen dezelfde brief hoeft te sturen.

Maar hoe handig Internet en mobieltjes ook zijn, als je echt het gevoel wilt hebben in het buitenland te zitten, neem je een wereldontvanger mee. Met duim en wijsvinger aan de afstemknop draaien om tussen de bevreemdende ruis van de korte golf te proberen iets van de wereldomroep te kunnen verstaan. Want ook al kun je tegenwoordig bijna kraakhelder elke Nederlandse presentator via de pc te voorschijn toveren, er gaat niets boven het telkens wegvallende signaal van de 22-meterband, waardoor je de finish van de Tour de France net mist.