Tag: dwars

De Debatleider – wo 10 juni 2009

 

Het Gespuis
Het Gespuis

 

Socrates had mij gevraagd of ik een debat wilde leiden. Weliswaar niet de Socrates, maar een circa 2500 jaar jonger exemplaar van wie de ouders het destijds een goed idee vonden om hun zoon te vernoemen naar de grondlegger van de filosofie.

Waar het aanvankelijk nog de bedoeling was het debat in het Vondelpark te houden, koos de organisatie er omwille van de ruimhartige regenval voor om uit te wijken naar Het Gespuis. Het was jaren geleden dat ik voor het laatst voet in dit voormalig linkse bolwerk, ingeklemd tussen coffeeshops en raamprostituees, had gezet.

Het Gespuis was ooit de thuisbasis voor DWARS, de in die dagen nog behoorlijk anarchistische jongerenorganisatie van GroenLinks. Het was in de tijd dat iedereen bij DWARS nog vegetariër was en ik mijn bammetjes met salami schuldbewust in een stil hoekje naar binnen werkte.

Hoofdhuurder van Het Gespuis was de ANJV, een ooit aan de CPN gelieerde jeugdbeweging die het communisme had overleefd. Naast DWARS woonden in het pand ook afdeling Amsterdam van de Jonge Socialisten, de Migrantenraad en de toen behoorlijk links te noemen Amsterdamse tak van de Jonge Democraten.

Het Gespuis, gelegen aan de Spuistraat 47a1, zit ingeklemd tussen coffeeshops en raamprostituees. Ooit, als jonge puber, belde ik per ongeluk bij het verkeerde adres, 47a aan. Er werd niet open gedaan. De prostituee van weleer zal wel druk geweest zijn met een klant. Of mij te jong gevonden hebben om me met geruststellende woorden naar binnen te loodsen. Gelukkig maar. Mijn tere jongensziel zou voor eeuwig gehavend zijn geweest. Ik kwam niet naar Amsterdam voor seks. Ik kwam naar de hoofdstad om de wereld radikaal te veranderen.

Ik heb dat bewuste weekeinde dat doel helaas niet mogen bereiken.

De Naald – do 30 apr. 2009

Niet alleen als mens, ook als republikein schijn je een mening te moeten hebben over de mafkees die op Koninginnedag dwars door het publiek heen reed in een mislukte poging de bus van de koninklijke familie een kromme achteras te bezorgen.

Ik weet niet meer tijdens welk radioprogramma ik die vraag hoorde, maar hij was er opeens, subtiel verwerkt in een vraaggesprek. „Wat vindt U hier als republikein nu van?” Alsof een republikein het niet erg zou vinden dat er mensen doodgereden worden door een zwarte Suziki Swift. Alsof mensen die langs de kant staan bij koninginnedag niet waardevol zouden zijn. En alsof een republikein het niet erg zou vinden als de koninklijke familie om het leven gebracht zou worden.

Voor de duidelijkheid, een republikein loopt niet de hele dag met een kapmes tussen de tanden plannen te beramen hoe Trix en consorten om te brengen. Sterker nog, eerlijk gezegd ben ik helemaal niet zo ontevreden over onze Koningin. In het zeer onwaarschijnlijke geval dat er in de nabije toekomst presidentsverkiezingen gehouden zouden worden, zou ik waarschijnlijk nog op haar stemmen ook.

Ergens halverwege de jaren ‘90 was ik enige tijd actief bij ParGo, de parlementaire werkgroep van DWARS. We besteedden onze tijd aan het opstellen van een politiek programma. Het waren de vrolijke dagen van Paars I, waarin alles dat los en vast zat geprivatiseerd moest worden. Aangezien we van mening waren dat het ‘afschaffen’ van het koningshuis iets te onvriendelijk klonk, besloten we in het programma op te nemen dat we vonden dat het koningshuis dan maar geprivatiseerd moest worden.

Ineens moet je als republikein een mening hebben over een tamelijk amateuristische aanslag op het koningshuis. Belachelijk. Net zo belachelijk als de vraag aan moslims afstand te nemen van de terroristische aanslagen die door doorgeslagen idioten in naam van het geloof worden gepleegd.

Homo Congrediens – za 4 okt. 2008

Het DWARS-congres kwam bijeen in het met ontruiming bedreigde kraakpand De Illusie in hartje Den Haag. Op zo’n ideologisch verantwoorde locatie heeft het steeds gematigder wordende DWARS al lang niet meer vergaderd.

Het thema van dit congres, waarbij ik mezelf opnieuw heb opgeworpen als notulist, was ‘dogma’s’. En in de discussie die die avond rond dat thema werd gevoerd, werd onder andere het onderwerp kernenergie opgevoerd.

Nu dacht ik altijd vier redenen te hebben om tegen Kernenergie te zijn. Er is geen oplossing voor het afvalprobleem, de beschikbare voorraad makkelijk winbare uranium is beperkt – waar nog bij komt dat de delving van uranium vaak enorme landschapsvernietiging met zich meebreng – , bij kernenergie komt, over de hele keten berekend, vrijwel net zo veel Koolstofdioxide vrij als bij conventionele electriciteitscentrales en, hoewel de veiligheid van kerncentrales is verbeterd, als het mis gaat zijn we ook meteen zwaar de lul.

Nu wist de voorstander van Kernenergie mij te vertellen dat de CO2-uitstoot van een kerncentrale aanmerkelijk lager is dan bij conventioene centrales, ook als je het winnen van uranium meeweegt. Toegegeven, ik heb me nooit erg verdiept in kernenergie, maar ik was daar toch wel enigszins door verrast. En hoewel ik niet zomaar klakkeloos dingen van andere aanneem, ga ik zelf toch nog maar eens onderzoeken hoe die cijfers nu precies in elkaar steken.

Waarmee ik trouwens alleen maar wilde illustreren dat ik niet dogmatisch tegen kernenergie ben, maar alleen om praktische redenen. In het onwaarschijnlijke geval dat we die andere drie bezwaren ook nog kunnen oplossen, ben ik straks misschien gewoon voor. Op praktische gronden.

Homo Laetus – zo 31 aug. 2008

liedjes

Hoe krijg je de de voorzitters van de JOVD, JS en JD aan het spijkerpoepen? Door ze uit te nodigen op een DWARS-congres.

Maar behalve dit wat gênante moment, waar ondanks heftig verzet ook ik aan moest geloven („wie te oud is om te spijkerpoepen is te oud voor DWARS”, was uiteindelijk het winnende argument) konden ze de fles wijn dan wel weer waarderen. Ze waren uitgenodigd voor een debat over, met name, dierenrechten. Waarbij iedereen het idee om gedetineerden in te zetten voor experimenten in plaats van proefdieren geloof ik toch wel afwees, ook als het op basis van vrijwilligheid is. Gelukkig.

Overigens zijn er twee mensen gestoken door de hardnekkige wespen die gedurende het weekeinde het DWARS-kamp bezochten. Daarvan heeft het er minstens één, de wesp die mij in mijn nek stak, overleefd. Waarvoor het overigens wel nodig was om het beestje eerst een minuut te laten bungelen en vervolgens er voorzichtig af te laten tikken.

Het eindigde onder een blauwe hemel in de warme zomerzon, deze laatste dag van augustus. Bart pakte nog eenmaal de gitaar. Uit volle borst en geheel tweestemmig volgde Breakfast at Tiffany’s.

Homo Carnarius – za 30 aug. 2008

basisdemocratisch strategie-overleg aanpak estafette

Meat the Truth, zo heette Marianne Thiemen’s eigen Al Gore-momentje. Een vijf kwartier durende film over de bio-industrie en de gevolgen daarvan.

Nu ben ik anderhalf jaar geleden vagetariër geworden om ongeveer precies de redenen waarom Marianne Thiemen die film niet gemaakt heeft. Persoonlijk ben ik er namelijk van overtuigd dat dieren opgegeten behoren te worden. Simpel gevalletje voedselketen.

Ik ben er ook niet degene naar om menselijke gevoelens te projecteren op dieren. Basale emoties, zoals blijheid of verdriet zal een dier ook nog wel kennen, alhoewel verdriet misschien al weer meer diepgang impliceert dan de meesten kunnen hebben. Ik ben dus ook pro-biologisch, anti-bio-industrie of, zoals ik dat ooit omschreef, simpelweg tegen uitbuiting en uitputting. Ik ben vagetariër geworden omdat ik het 1) niet meer te verdedigen vond dat voor één kilo vlees zo’n zeven kilo groenten uit andere, armere landen geïmporteerd wordt (voor biologisch vlees nog meer!) en dus het voedsel in de wereld oneerlijk verdeeld is; 2) er nog steeds op grote schaal ontbost wordt voor de verbouw van diervoeder en 3) omdat de vleesindustrie voor zo’n 18% verantwoordelijk is voor de uitstoot van broeikasgassen, met name methaan en CO2.

Het DWARS-kamp had nu eenmaal als thema de dierenrechten meegekregen, dus ik moest de 76-minuten durende klaagzang van Thiemen wel aanhoren. Maar los van her en der wat feitelijke onjuistheden is het bovcenstaande grosso modo wel haar boodschap. De vraag is waarom ze zo ontzettend lang nodig heeft om dit simpele punt te maken: éét een paar dagen per week ‘ns geen vlees.

Gelukkig was er later weer gewoon een estafette en een kampvuur met moordspel.

Homo Caedens – vr 29 aug. 2008

moordspel rond het kampvuur

„Goh. Kom je hier slapen”, vroegen de collegae toen ik nog even binnenliep bij Stichting Natuur en Milieu. En trouwens ook bij GroenLinks, toen ik daar arriveerde. Met een volgepakte rugzak stapte ik beide werkplekken binnen.

Het jaarlijkse – althans, jaarlijks, dit jaar voor de tweede keer – DWARS-kamp zou vanavond beginnen. Een kampeerboerderij in Amerongen was dit maal de locatie die ons de komende dagen een onderkomen zou gaan bieden. Vakantieoord de Bosrand, heette het. Wat verklaard werd door de ligging van de Boerderij aan, inderdaad, de rand van het bos.

Dat we geblinddoekt en aan een touw het bos in werden geleid voor een dropping en vervolgens eerder terug waren op onze kamplocatie dan de droppers zelf, was natuurlijk een glorieuze overwinning voor de democratie. Bij DWARS wordt immers geen stap gezet of geen richting gekozen voordat er eerst uitgebreid over gediscussiëerd wordt en alle voor en tegens zorgvuldig tegen elkaar afgewogen zijn. Basisdemocratie is niet alleen een ideaal, het is een levenswijze.

Om vervolgens rond een kampvuur (lees: vuurkorf) het vorig jaar door Niels geïntroduceerde en inmiddels traditionele moordspel maar weer eens van stal te halen. Geen echte moord overigens hoor, dus De Tegegier kan met een gerust hart gaan slapen.

Homo Salticus – zo 30 mrt. 2008

Koetshuis bij Ridderhofstad Rhijnauwen

Omwille van argumenten die mij zijn ontgaan, had de congresorganisatie gemeend het feest dat traditioneel op de eerste avond van het congres wordt gehouden, al om half één te moeten ontbinden. Iets dat behalve tot enig rumoer vooral tot directe actie leidde. We gingen op expeditie door Bunnik.

Hoewel het een kwartier of drie lopen was en ik de moed eigenlijk al had opgegeven, kregen de doorzetters gelijk. Het café dat voor ons opdoemde heette Het Wapen van Bunnik en het zag er binnen weinig gezellig uit. Daar zouden wij wel ‘ns even verandering in brengen.

Niet veel later danste er DWARS-ers op tafels, werden er volle bladen bier besteld en ging de algehele joligheid met sprongen vooruit. Bij ons althans, daardoor flink aangemoedigd door de Nederlandstalige muziek (Linda, Linda, Linda, ik wil alles voor je…) die consequent en zonder voorbehoud werd gedraaid. De avond eindigde, dit mede door de relatief hoge homo-dichtheid binnen DWARS uiteraard ook weer tot zoenende mensen, mannen dit maal. Tot shock and awe van de plaatselijke bevolking en de opmerking „ik ben dit geloof ik minder gewend dan jullie”, opgetekend uit de mond van de aanwezige SP-afgevaardigde.

Hoewel het heel laat werd en de zomertijd nog een uur extra van onze slaaptijd afnam, werd er de volgende dag nog volop gecongresseerd. Er waren er zelfs bij die daarvoor nog de puf hadden actie te gaan voeren tegen de verbreding van de A27. Daar hoorde ik, voor de volledigheid, overigens niet bij.

Homo Enotans – za 29 mrt. 2008

Ridderhofstad Rhijnauwen

Het toekomst-congres van DWARS werd gehouden in Bunnik. Of althans, in het buitengebied van Bunnik. Een weliswaar mooie landelijke, maar weinig kosmopolitische omgeving om te congresseren. Kennelijk is DWARS het stadium van afgetrapte studentenverenigingen ontgroeid. Vreemd, aangezien DWARS toch echt achttien wordt dit jaar.

Of ik wilde notuleren, was de eerste vraag die me bij binnenkomst werd gesteld. Nou nee, eigenlijk niet, dacht mijn hoofd. Ja, zei mijn mond iets te snel. Waardoor ik het hele weekeind naast de congresvoorzitters aan tafel mocht gaan zitten om de discussie semi-woordelijk voor het nageslacht vast te leggen.

Nog even leek dat te mislukken, aangezien ik wel de adapter, maar niet de bijbehorende voedingskabel van mijn laptop had meegenomen. Helaas kan ik redelijk goed knutselen, waardoor ik met behulp van een rol gevonden duck-tape, een geleend zakmes en een doormidden gesneden stroomkabeltje van de meegenomen videocamera toch nog iets kon fabriceren wat leek op stroomvoorziening. Overigens niet geheel zonder een angstaanval van de kandidaat-voorzitter, die toch echt van mening was dat dit tot niets anders kon leiden dan kortsluiting, brand en de algehele vernietiging van het samengekomen kader van de jongerenorganisatie, of op zij minst van mijn schootcomputer. Beide bleven echter uit.

Homo Ablegens (2) – do 24 jan. 2008

DWARS-logo's

Mij het lidmaatschap van DWARS ontzeggen op basis van mijn leeftijd, dat mag volgens de eigen statuten niet. Daarnaast ben ik, samen met het kopiëerapparaat, het langst meegaande deel van de organisatie. Met dat verschil dat ik zo nu en dan nog wel actief ben.

Het duurde even, maar uiteindelijk heeft het bestuur mijn bezwaar gegrond verklaard. Het voorbeeld-bezwaarschrift dat andere mensen kunnen indienen is hier te vinden.

Zeer geacht lid S. Akinci,

In reactie op uw bezwaar, ingediend op 12 januari 2008, kan ik u mededelen dat het bestuur uw bezwaar gegrond acht. Dit brengt met zich mede dat u “gewoon” lid bent van DWARS. U bent dus, van de dag van inschrijving tot op de dag van vandaag, lid van DWARS. Ook zullen wij er alles aan doen om zorg te dragen voor het feit dat u uw oorspronkelijke lidnummer, te weten 30480, in uw bezit blijft.

Wij nemen aan dat u zich kunt vinden in onze beslissing. Mocht dit onverhoopt toch niet het geval zijn, dan vernemen wij dit gaarne van u.

In de veronderstelling verkerende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd verblijven wij,

Met vriendelijke groeten,

Namens het bestuur,

Jaap van der Heijden
Penningmeester