jeugd – selcuk.nl

Zondagmiddag laat

De barman draait enthousiast het ene Nederlandse nummer na het andere. Mooie nummers. Boudewijn de Groot, Jules de Korte. En, vooruit, Armand. Met zijn vijven zitten we aan de bar en zingen enthousiast mee. Het is zondag heel laat in de middag. De kleine wijzer van de wandklok staat op tien.

Fragment van 'Malle Babbe' van Frans Hals — Fragment van ‘Malle Babbe’ van Frans Hals

Het zijn allemaal nummers van ver voor mijn tijd. Maar ergens ook weer niet. Mijn jongste oom had een kast vol cassettebandjes waar ze allemaal op stonden: de liedjes van Boudewijn de Groot, Astrid Nijgh, Klein Orkest, Elly en Rikkert. In mijn herinnering heb ik ze stuk voor stuk gekopieerd. En kapot gedraaid.

Ik hoor de muziek en denk terug aan de tijd dat ik de nummers voor het eerst hoorde. De composities van Boudewijn de Groot, de poëtische teksten van Lenneart Nijgh. Ik was kind en wist niet dat zulk moois bestond. Maar het gevoel van ontdekking is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor herkenning. De spanning is weg.

Een gevoel van melancholie vult de ruimte. Maar het deert niet, het maakt niet verdrietig. Ik bestel nog een Hoegaarden en drink op Malle Babbe. Dit is vrolijke melancholie.

De Willem – do 4 sept. 2009

: Willem en Lot (VPRO)

Kindertelevisie is leuk. Althans, sommige kindertelevisie. Want ook in kindertelevisieland wordt er tegenwoordig een hoop troep gemaakt. Maar goede kindertelevisie is er dus ook. Opvallend vaak van de VPRO.

Tijdens mijn kinderjaren was er niet zo heel veel kindertelevisie. Er was überhaupt niet zoveel televisie, er waren immers maar twee netten, waarvan Nederland twee meestal ook pas rond een uur of 8 ‘s avonds begon met uitzenden.

Qua kindertelevisie was er in Nederland niet veel meer dan Sesamstraat, de Familie Knots en De Film van Ome Willem. Gelukkig konden we in Breda ook de Belg ontvangen, zodat ik ook nog naar programma’s als Het Liegebeest, Merlina, Carolientje en Kapitein Snorrebaard en het Spookjestheater kon kijken.

Ergens halverwege de jaren ‘80 kwam de grote omwenteling, toen de VPRO met de Drie Dikke Dames een zondagochtend vol kindeprogramma’s begon uit te zenden. Met in mijn ogen legendarische programma’s als De Broertjes, Rembo en Rembo, De Freules, Theo en Thea en niet te vergeten Purno de Purno. Daarmee zette de VPRO de standaard voor kindertelevisie van niveau.

Ik ben de kindertelevisie inmiddels wel ontgroeid. Tot ik onlangs per ongeluk een aflevering van Ik Ben Willem zag. Een werkelijk geniale serie die kan tippen aan het niveau van De Daltons. Ik kan het iedere volwassene aanraden.

De Functie – do 3 sept. 2009

Vorige week leek het er nog op dat ik afscheid moest nemen van de Kamerfractie. Met het vertrek van collega-voorlichter Tom van der Lee zou mijn functie opgeschaald worden naar een volledige voorlichtingsfunctie. Iets dat ik qua tijd en qua flexibiliteit niet kan combineren met mijn fractievoorzitterschap in Breda.

Een week later liggen de kaarten al weer anders. Naast de klassieke voorlichting wil de fractie ook graag actiever zijn op Internet. En daar mag ik me de komende tijd op gaan concentreren.

Homo Iuvenalis – za 11 okt. 2008

Casper becomes a Teenager - Rabies 94 — Casper becomes a Teenager - Rabies '94

Mijn identiteitscrisis is voorbij. Ik hoef niet eeuwig te blijven liegen over mijn leeftijd. Ik ben helemaal niet de enige: ik behoor tot de threenagers.

Threenagers zijn dertigers, zo leest het bericht, die het luiers verschonen nog even uitstellen (in mijn geval afstellen), die geen zin hebben in hypotheken en andere langdurige commitments. Threenagers gaan graag stappen en, aldus MTV, kopieren heel sterk de keuzes van tieners qua merken, kleding en technologische snufjes. Ik moest gelijk aan mijn All Stars denken en al die teleurstellende momenten dat dat ene modelletje weer net niet in mijn maat leverbaar was.

Oké, met die snufjes valt het dan wel mee. Ik mag dan misschien wel tienergedrag kopiëren, maar als tiener was ik ook niet bepaald een early adapter. En een duidelijk pluspunt: in tegenstelling tot de periode dat ik teenager was kan het me tegenwoordig wel schelen hoe ik eruit zie. Eigenlijk ben ik dus pas net aan mijn puberjaren begonnen.

Volgens het onderzoek duurt deze gouden jeugd ongeveer tot je vierendertigste. Dat kan dus bij mij nog hartstikke lang duren. Ik ben namelijk al jaren 29.