Tag: kanker

De knuffel-collectie van Bart Smit was opvallend roze. En aangezien het een beterschapsknuffel moest worden zonder onbedoelde insinuaties, leek me dat nu niet de juiste kleur. Daarnaast wil je niet dat iemand naast de actuele gezondheidstoestand ook nog continu de herkomst en betekenis van een knuffel aan iedereen moet uitleggen.

Daar bleek, tot mijn grote vreugde, al snel dat het horrorverhaal dat ik afgelopen weekeinde via het via-via circuit had gehoord, niet erg accuraat. Dat komt ongetwijfeld door een begrijpelijk overbezorgde en tevens niet helemaal voor drama ongevoelige kennissenkring, in combinatie met een gebrek aan medische kennis. Dus toen ik het nogal vage verhaal (zijn nieuwe afweersysteem en zijn lichaam zijn het niet met elkaar eens) met behulp van google en wikipedia in een medische diagnose probeerde om te zetten (te extreme craft-vs-host), was mijn conclusie weliswaar medisch waterdicht, maar niet van toepassing op de situatie van mijn vriend in het ziekenhuis.

Goed, hij was, na aanvankelijk ontslagen te zijn een week later weliswaar terug in de Daniël den Hoedkliniek, maar dat had vooral met opspelende blaasproblemen te maken. Wel om chagrijnig van te worden, maar niet zorgelijk. Zij zat dan ook vrolijk in de serre van afdeling B2, waar een andere ziekenbezoeker voor hem enkele riedeltjes op de gitaar speelde. De knuffelleeuw werd met blijdschap ontvangen.

Het blijft klote, een vriend die in een luttele twee jaar tijd drie keer behandeld moet worden voor een lymfklierkanker die maar niet weg wil gaan. Iemand van 25 zou zich met andere, veel futielere zaken moeten bezighouden dan vechten om in leven te blijven. Anderzijds kom ik telkens weer tot de conclusie dat als iemand het karakter, het optimiste en de onverwoestbare vrolijkheid heeft om zich hier doorheen te slaan, hij het wel moet zijn. Desondanks heb je soms iets nodig om op te slaan, als het even wat minder gaat. Of een leeuwenhart, als je het even niet meer ziet zitten. Vandaar de knuffelleeuw. Gevoel voor drama is ook mij niet vreemd.

Eerste deur open, binnen gaan, deur sluiten, jas ophangen, handen ontsmetten en dan pas door de tweede deur naar binnen. Je mag in de Daniël de Hoedkliniek niet zomaar bij mensen op bezoek.

Althans, niet als ze in quarantaine liggen. En daar lag nu net de vriend in kwestie bij wie ik op ziekenbezoek ging. Al drie-en-een-halve week lang. Ik geloof niet dat er dingen waren die ik moeilijker te verkroppen vond dan dat er bij hem voor de derde keer in twee jaar tijd lymfklierkanker werd geconstateerd. En dat ‘ie zich dus weer door een zware chemokuur moest heen bijten.

Drie maal moet scheepsrecht zijn, zullen de artsen gedacht hebben. Want hij kreeg er meteen een beenmergtransplantatie bij. In de hoop dat het nieuwe afweersysteem dat ie zou krijgen zelf het gevecht met de kanker aan zou gaan.

Hij zag er goed uit. Nadat ‘ie de afgelopen weken had ervaren hoe het voelt om een vaatdoek te zijn, begonnen de nieuwe stamcellen ineens te werken. Hij was vrolijk. Hij had immers eerder die dag te horen gekregen dat ‘ie de volgende dag naar huis mocht. Na 24 dagen al, terwijl er normaal vier tot zes weken voor staat. Het nieuwe jaar kon met dit nieuws niet beter beginnen.