Tag: laptop

Na een make-up doos, een set badhanddoeken en een sjaal met bijpassende handschoenen, had de gemeente Breda besloten de ambtenaren als kerstpakket dit jaar boekje te sturen waar meerdere cadeaus in afgedrukt stonden waartussen men kon kiezen.

Zo vond ik tussen de blender, het tosti-apparaat van Aad Ouborg en een schaal met zalm ook een laptop-tas. Aangezien mijn oude exemplaar tamelijk versleten was, besloot ik voor deze optie te kiezen.

Ik hoop niet dat veel mensen binnen de gemeentelijke organisatie mijn voorbeeld volgden. Binnen een week brak het metalen hangsel van de schouderband af. Een week later scheurde het handvat door. Tot mijn grote verbazing overleefde mijn schootcomputer beide valpartijen.

Volgend jaar trap ik er niet meer in. Volgend jaar gaat mijn kerstpakket naar SOS Kinderdorpen of Plan Nederland. Of welk goed doel ze dan ook opnemen in het kerstpakkettenboekje. Zelf heb ik inmiddels maar een fatsoenlijke nieuwe laptop-tas aangeschaft.

Mijn trouwe reisgezel bij het dagelijkse woon-werkverkeer was, naast een exemplaar van het NRC, altijd mijn laptop. Helaas begon het apparaat een wat vroege vorm van Alzheimer te vertonen.

Of eigenlijk meer een vorm van blindheid. Steeds vaker had het lcd-scherm een bemoedigend klopje nodig om nog beeld te produceren. En het bemoedigende klopje werd na verloop van tijd een ferme tik. En na nog enige weken waren fermere mishandelingen nodig. Totdat ik op een gegeven moment een lijmklem moest pakken om rechtsboven enige druk op het scherm uit te oefenen om het scherm nog werkend te krijgen.

Dat het een aflopende zaak was, werd steeds duidelijker. Sinds kort staat het beestje werkloos in een hoek, in afwachting van reparatie. Kennelijk is ‘ie even op me uitgekeken. Onze relatie zit in een dipje.

Ik heb mijn laptop terug. Geheel vlekkeloos ging dat echter niet. Een reconstructie.

„Met de laptopverzekering.” „Ja hallo, met Selçuk. Mijn schootcomputer doet het niet meer.” „Zit er nog garantie op?” Ik antwoordde bevestigend. „Dan kunt U beter met Toshiba bellen.” Dus ik bellen met 0900-10001000. Het klonk positief: ze zouden ‘m komen ophalen. Op mijn werk zelfs, dus ik stuurde ze naar de Tweede Kamer, waar ze op de beloofde dag echter niet zijn langsgekomen.

Een dag later rinkelt mijn mobiel. „Met Toshiba, is Uw laptop opgehaald”. „Nee.” „Daar waren we al bang voor. we sturen maandag iemand langs.” En zo geschiedde. De slecht Nederlands sprekende koerier nam de computer mee en stelde de vraag waar deze naar toe moest. „Naar Toshiba”, antwoordde ik. „Welk adres, vroeg hij. Dat wist ik niet. De koerier was immers door Toshiba ingehuurd en niet door mij. „Dan breng ik ‘m wel naar het DHL-hoofdkantoor, zei de koerier. Pas nadat hij wegreed, realiseerde ik me dat zo’n antwoord helemaal geen vertrouwen oproept.

Een maand later: taal noch teken van Toshiba. Dus ik bellen. „Ja, die laptop is op drie januari afgeleverd, de zaak is afgehandeld.” Huh? Afgehandeld? Maar ik heb helemaal niets ontvangen. „Bij de Tweede Kamer in Den Haag.” Zei de dame van de helpdesk er achteraan.” „Ja, maar toen was ik daar niet vanwege het kerstreces”. De dame belde later die middag terug met de naam van de persoon die de laptop in ontvangst had genomen. Iemand van de postafdeling.

„Jaah, daar staat me iets van bij”, zei de man van de postafdeling van de Tweede Kamer. Die hebben we doorgestuurd naar jullie fractie.” „ja maar” jammerde ik, „we zaten toen midden in een verhuizing”. „Ja meneer, daar kan ik ook weinig aan doen. Moet U maar geen poststukken naar de kamer sturen.” „Dat was ik niet, dat was Toshiba”, protesteerde ik nog, maar de postkamer kon me niet verder helpen.

Na een zoektocht langs ons secretariaat begon iemand iets te dagen. „Ik heb vorige week inderdaad een doos met een laptop gezien. Ik vond het nogal vreemd dat ‘ie zomaar op de gang stond.” Wel nondeju, dacht ik, maar ik had de hoop nog niet opgegeven. „Hij ligt in de kast op het secretariaat.” En inderdaad, daar stond ‘ie.

Het enige dat mij toen nog verwonderde, was de naam die met koeieletters op de doos stond: ‘Akinci’. Verrek, dat ben ik. Je zou toch verwachten dat iemand je dan even waarschuwt.