Tag: muziek

De camping was al half afgebroken toen we die ochtend uit onze tenten kropen. Het was al dagen achtereen gruwelijk mooi weer. We trokken de laatste blikjes bier open.

Over het festivalterrein vlogen flarden van gesprekken. Her en der staken vertrekkende festivalgangers hun tijdens het weekeinde gescheurde of simpelweg versleten tent in brand. Telkens rende de campingbrigade naar de brand toe om deze te blussen. Pukkelpop heeft van die vreemde tradities.

Het was al goed en wel in de middag voordat ons zevenmanschap voor de laatste keer in de richting van de uitgang liep en per bus naar het treinstation van Hasselt werd vervoerd. Daar scheidde Oost-Brabant zich van West-Brabant. Tom pakte de trein naar Leopoldsburg, de rest van de groep reisde via Antwerpen naar Roosendaal en Breda.

Ik wil het station van Antwerpen een groot compliment maken. Niet zozeer vanwege de frieten die er te krijgen zijn, maar vooral vanwege het feit dat er frisdrankautomaten op het station staan waar ook gewoon blikken Jupiler in zitten. Het was de zondag na Pukkelpop, we hadden nadorst.

Zo zeer zelfs dat, eenmaal aangekomen in Roosendaal, we besloten eerst nog wat biertjes te drinken in het stamcafé van mijn nieuwe Roosendaalse festivalmakkers, De Heksenketel. Ik deed datzelfde later nog eens dunnetjes over in de Boulevard.

Pas ergens rond middernacht sjokte ik, met een nog steeds te zware backpack met stoelen en tent, mijn slaapkamer binnen.

Ons Pukkelpopgroepje vormde een ketting van mensen die elkaar nooit eerder gezien hadden.

Zo had ik behalve Roadtotom ook gevraagd of Axel meeging, die op zijn beurt zijn ik-ben-verschrikkelijk-verliefd-op-je-maar-we-hebben-geen-relatie-want-binnenkort-ga-je-een-jaar-naar-het-buitenland-en-ik-wil-je-dan-niet-ontzettend-gaan-missen-achtige-net-niet-vriendin Freddie had meegenomen. Coole chick trouwens en definately one-of-the-guys, iets dat ik me besefte toen ze op de tweede festivalmorgen ineens keihard over de camping schreeuwde dat al haar tampons nat waren geworden in de regen. Dat voorafgegaan door diverse verwensingen.

Djono was een oude schoolmakker van Axel en heeft een lief soort woede tegenover de wereld en de mensheid in het bijzonder. Maar stiekem is ‘ie eigenlijk gewoon hartstikke aardig, al heeft ‘ie dat zelf niet altijd in de gaten. Djono had vervolgens weer twee maten uit het Roosendaalse meegenomen, luisterend naar de namen Alex en Marijn. Alex was een hard-rocker gone quiet en Marijn sprak 21 talen.

Pardon? U zei? Ja, één-en-twintig talen. Dat begon ooit in een zomervakantie met het aanleren van Japans, puur en alleen om zijn school te laten zien dat zijn slechte punten voor Frans en Duits niet de schuld waren van zijn luiheid, maar het resultaat van een uitermate belabberd onderwijssysteem. Niet dat ‘ie ooit in Japan is geweest trouwens, maar met Manga-films kom je al een heel eind.

Ik kon er echt niets aan doen. Maar ja, 21 talen. 愛.

„Als je nu nog even wacht met die jonko, dan ga ik even naar het toilet en rook ik zo met jullie mee.” Maar Ax had geen zin om te wachten, dus toen ik na een minuut of tien terug was op onze kampplaats op de weide, was de joint al op.

Axel had inmiddels al weer een nieuwe gebouwd, waar hij zelf moeiteloos de eerste helft van op rookte. De tweede helft was, gezien dat de rest van het gezelschap al tamelijk relaxed was, helemaal voor mij.

„Wow, die heb je behoorlijk straf gedraaid”, constateerde ik. „Ja”, zei Axel breed grijnzend, „en ik heb het meeste aan het eind gestopt.”

Half stoned stond ik bij het optreden van Vampire Weekend in de Marquee. En hoewel het natuurlijk mijn verbeelding geweest kan zijn, heb ik sterk het idee dat ik ergens aan het einde van dat optreden een stel Vlamingen de polonaise zag doen.

Hoewel we toch niet eens zo heel laat wakker werden, misten we op een paar noten na het gehele optreden van The Maccabbees, de opener van Pukkelpop 2009. De muziekgoden leken ons goed gezind: het was fantastisch weer.

The Baddies namen het meteen over in de Club om een drie kwartier later plaats te maken voor The Twang, een band van wie ik het debuut in 2007 kennelijk even gemist heb. Een tot dan toe weergaloos begin van Pukkelpop die me deed vrezen dat de bestelling die ik de week erop in mijn platenwinkel zou moeten gaan plaatsen alle eerdere records ruimschoots zou gaan overtreffen.

Het beloofde een mooie drie dagen te worden daar in Kiewit. Tevreden lag ik op de weide en bladerde nog even door het programmaboekje en zag alle bands die ik nog ging zien of jammerlijk zou gaan missen. The Big Pink, DeVotchKa, The Offspring, Maxïmo Park, The Deftones, Beirut, Faith No More en My Bloody Valentine. En dat was dan alleen nog maar dag 1.

Ja, goed. Het was misschien ook wat overmoedig om zes sixpackjes bier in mijn backpack te doen. Het werd een zware rugtas. Of, om het anders te stellen, op weg naar de trein werd ik ingehaald door een Boerka.

Dat laatste was trouwens niet alleen bijzonder omdat ik meestal in tamelijk straf tempo door de stad banjer, maar ook omdat ik in mijn buurt nooit eerder een boerka had gezien.

Pas voorbij Tilburg kwam ik erachter dat ik de kaartjes had laten liggen op tafel. Het werd een ritje heen-en-terug waarbij ik, om maar niet nog een half uur te moeten wachten, een taxi aanhield om mij van en terug naar het station te brengen. Moest net lukken in 11 minuten, dacht ik en dat bleek ook zo.

Al met al werd het dus toch nog laat voordat Roadtotom en ik verenigd waren met de rest van ons Pukkelpopgroepje. Gebracht nota bene door de ouders van Roadtotom, die het maar onzin vonden om ons per trein te laten reizen. En vanaf dat moment kon niets me nog deren. Tent opzetten in het donker, veel te groot luchtbed zonder pompje opblazen en, o heerlijkheid, dat eerste biertje op de festivalweide.