roadtotom – selcuk.nl

De Uitslaper – zo 16 aug. 2009

Triiiiiiiiiing, deed de deurbel waarschijnlijk een minuut lang. Ergens begon er iets in mij wakker te worden. „Triiiiiiiiiiing”. Shit, dacht ik. Hoe lang zou ‘ie al voor de voordeur staan?

Hij had de vorige dag nog wel gevraagd of 11 uur niet te vroeg voor me was. En waarom zou dat te vroeg voor mij zijn? Meestal wordt ik zondagmorgen ergens tijdens Vroege Vogels wel wakker. Maar het was de avond ervoor nogal laat geworden vanwege een tamelijk spontaan feestje dat zowel qua tijd als qua drank enigszins uit de hand gelopen was. En dus had ik door twee sms’jes, drie gemiste oproepen en een kwartier lang trekken aan de deurbel heen geslapen.

Misschien moet ik in het vervolg toch maar niets afspreken op zondagmorgen.

De Tijdloze – vr 24 juli 2009

Toegegeven, ik kan best aardig koken, maar briljant wil ik het nu ook weer niet noemen. Grootste makke is sowieso de timing. Ik begin te laat, niets is tegelijkertijd klaar en ondertussen zit het bezoek maar te wachten.

Nog zoiets. Ik maak ook eigenlijk altijd teveel. Een handicap die ik van m’n moeder heb. Toen jaren terug mijn broer uit huis ging en ik nog alleen bij ons moeder woonde, werden de hoeveelheden avondeten dan ook niet significant minder. En ook: af en toe brand er iets aan. Slechts een klein beetje weliswaar, maar toch.

Waarom mensen het zich desondanks telkens weer aandoen om bij mij te komen eten, is dan ook een raadsel. Maar toch, ze doen het. Het is een wonder.

De Derde – zo 19 juli 2009

Ergens in de zomermaanden vindt het jaarlijks hoogtepunt voor bloggend Nederland plaats. Of, althans, voor de happy few die zich zo gelukkig mogen prijzen dat ze door René worden uitgenodigd om aan te zitten aan zijn rijkelijk gevulde eettafel.

Vorig jaar moest ik verstek laten gaan omdat ik op de bewuste datum op de festivalweide van Werchter onder de Belgische zon zat te genieten van een weergaloze affiche. Mijn aanwezigheid bleef toen beperkt tot een vooraf gemaakte videoboodschap, die René, zo hoorde ik later, ook nog eens in de verkeerde beeldverhouding had afgespeeld voor zijn gasten.

Op een gegeven moment leek het erop dat ik er dit jaar ook even niet bij was. Want alhoewel ik gewoon lijfelijk aan tafel zat, waren alle ogen en oren gespitst op mijn buurman. De ene na de andere vraag werd op hem afgevuurd. Wat wij dan precies hadden, hoe dat dan precies zat, wat hij voor me voelde en of dat allemaal wel kon voor een getrouwde man. Ik was, op alle fronten, derde persoon enkelvoud.

Even wilde ik nog uitroepen „hallo, ik ben er nog hoor”. Maar ik besloot mijn mond te houden. Ik was zelf eigenlijk ook wel benieuwd naar de antwoorden.

De Zwemmer – zo 5 juli 2009

Tegelwerk in de voetgangerstunnel van Station Breda

Dat het misschien wel een goed idee was om te gaan zwemmen, zei hij. Het was de hele week al zo warm geweest. En dus kwam hij met zwembroek, badlaken en trein zo rond lunchtijd naar Breda toe.

Althans, dat was de bedoeling. Aangezien de NS weer één van z’n befaamde knip- en knutselweekeinden had tussen aankomst en vertrek, werd de trein ingeruild voor de nieuwe auto-van-de-zaak. En aangezien de was nog uit de wasautomaat gehaald moest worden werd het ook geen lunchtijd, maar iets later dan lunchtijd. Ik kon het allemaal volgen via twitter.

Na lunch met MSC-gecertificeerde haring en een glas witte wijn of twee volgde natuurlijk eerst nog een goed gesprek. Het middag liep al tegen zijn einde toen we met zwembroek, badlaken en auto-van-de-zaak alsnog richting ‘t Zand reden. En, ondanks het gebrek aan een navigatiesysteem, ook in één keer goed, al hadden we dat zelf onderweg niet altijd even goed in de gaten.

Jammer dus, dat het net toen wij het strandje opliepen, het begon te regenen. Alhoewel, de bescheiden miezer noopte ook de laatste nog aanwezige families huiswaarts te keren. De hele plas voor onszelf alleen. En dat is eigenlijk hartstikke leuk.

De Telecommunikater – ma 22 juni 2009

Het was niet de handigste dag om geen telefoon te hebben. Ik had het ding gisteren in de NS-bus laten liggen en nu lag hij veilig bij de klantenbalie van station Eindhoven.

Gelukkig heb ik ook een simkaartje voor de mijn UMTS-verbinding, waardoor ik een fietskoerier per sms kon inschakelen om mijn telefoon op te halen. Aangezien die koerier toevallig ook fractiegenoot is, zou ik diezelfde avond nog mijn telefoon hebben. Dat dat nog iets meer voeten in de aarde had omdat de baliemedewerkster had begrepen dat ene Tom de telefoon zou ophalen („nee, Tom is degene die de vinder ge-sms-t had om te vragen van wie de telefoon was”) heeft het welslagen van deze onderneming gelukkig niet doorslaggevend belemmerd.

Eigenlijk werkte de wereld nog behoorlijk mee met mijn verlies. De treinen hadden geen vertraging en ik was op tijd, waardoor ik niemand hoefde te bellen. Op mijn werk lag een briefje met daarop de werking van het voicemailsysteem van Vodafone, waardoor ik snel een alternatieve boodschap op mijn voice-mail kon inspreken en af en toe de nieuwe berichten kon afluisteren.

Die avond ontving ik tijdens de fractievergadering mijn telefoon terug. „Opgeladen en wel”, zei fractiegenoot en fietskoerier Piet Hein, zichtbaar glunderend om dit extra beetje service dat hij kosteloos geleverd had.

De Telecommunikater – ma 22 juni 2009

De vertraagde – zo 21 juni 2009

De Road to Tom is minder eenvoudig dan een mens denkt. Dat was in ieder geval vandaag zo. De NS had weer één van z’n befaamde knip- en knutselweekeinden.

En dus reed ik eerst per trein naar Gilze-Rijen om vervolgens per bus naar Tilburg, waar ik nog werd verTwelkomd door plaatselijk GroenLinks-fractievoorzitter Marjo Frenk, en vervolgens weer per trein door naar Eindhoven te rijden. De doorgaans 40 minuten durende reis kostte me dit maal ruim anderhalf uur. Aanvankelijk was het nog de bedoeling dat we zouden brunchen, maar dat plan werd verruild voor een late lunch. Bij Bagels & Beans Bagel & Juice. Jawel, ook in Hip hè, dat Eindhoven. Om daarna door Eindhoven te gaan slenteren en hier en daar een biertje te drinken.

De dag sloeg om in de avond. Pizza, chunky munkey en een kopje koffie of twee. Geheel tegen de planning in een trein later terug naar Breda. Via, opnieuw, de trein-bus-treinmethode.

Eenmaal thuis aangekomen twitterde Tom nog even dat ik mijn telefoon in de bus tussen Tilburg en Rijen had laten liggen en dat een aardig vrouw- of heerschap deze had achtergelaten bij Eindhoven CS. Dat was natuurlijk allemaal Tom zijn schuld. Had hij me onderweg maar niet per sms een goede reis terug moeten wensen.

De Ballenjongen – za 6 juli 2009

„En dit is onze gevangenis”, vertelde ik Tom, wijzend naar de ronde koepel met de op een kasteelpoort gelijkende entree. Na de tweede gang van wat een vijf-gangendiner had moeten zijn, zaten we zo vol dat we maar zijn gaan wandelen.

En dit, wijzend naar een oude loods met een levensgrote kegel op het dak, is de oudste bowlingbaan van Europa. Breda heeft een rijke geschiedenis. De bowl-sport heeft vanuit Amerika via Breda over het Europese continent verspreid.

„Zin om te bowlen?”, vroeg ik nonchalant. Tot mijn verbazing antwoordde Tom bevestigend. Ik probeerde er nog onderuit te komen, maar het was al te laat. Als Tom ja zegt, bedoelt ‘ie ook ja, zei hij, ondertussen een beroep doend op mijn gevoel voor spontaniteit.

Voor straf verloor ik twee van de drie potjes.

De Picknicker – ma 1 juni 2009

Terwijl de campagne-caravaan van GroenLinks de laatste 100 uur inluidde met een afsluitende Picknick mit schnaps in het Amsterdamse Westerpark, had Tom me uitgenodigd voor een eigen Picknick in het Park.

Na al een aantal keren in Breda geweest te zijn, vond Tom het tijd worden dat ik eens naar Eindhoven kwam. Kon ik meteen zijn huis, zijn man en hun katten zien. En de beste sushi van de regio Eindhoven proeven.

Nu woon ik zelf nogal studentikoos op een etage in de Ceresstraat. De wijze van inrichting wordt met name gedicteerd door nut, comfort en gezelligheid. Waarmee ik vooral wil zeggen dat het interieur gekenmerkt wordt door een teveel aan rotzooi en een gebrek aan stijl. Wat ik dakterras noem, is eigenlijk het dak van de onderbuurman.

Het was dus even slikken toen ik het strakke, ietwat minimalistisch ingerichte huis met open keuken en echt dakterras van Tom binnenliep. En zag ik nu in mijn ooghoek nu een Jacuzzi? Ergens op tafel stond een laptop en lag nog een brief. Tom verexcuseerde zich later nog voor de rotzooi.

Ik dacht aan de stapel met één jaar NRC’s, de stapels met politieke dossiers, de volle eettafel en de volgeplempte schoorsteenmantel in mijn eigen huis, haalde mijn schouders op en antwoordde met een citaat van de gastheer zelf: „och, ik kom niet voor de rotzooi, ik kom voor jou”.

De gast – zo 24 mei 2009

Gospelconcert met Harriet Lewis (foto: Charlotte Akkermans)

Toen ik vrijdag bij de bobo-receptie van de Gouverneur de burgemeester tegenkwam en hem voorstelde aan Tom, mijn plus-één van die avond, was één van zijn eerste vragen of hij me zondagochtend ook in de kerk zou vergezellen. Als de eerste burger van Breda zoiets vraagt, kun je natuurlijk niet weigeren.

Jaarlijks wordt tijdens het Jazzfestival twee gospelconcerten gehouden. Eén voor betalende bezoekers, één voor sponsors, genodigden en andere hoogwaardigheidsbekleders. Voor dat tweede concert worden ook de fractievoorzitters uitgenodigd. Met partner. Daarnaast, en dat is wel zo aardig, worden de fractievoorzitters in de gelegenheid gesteld om zelf nog een gast uit te nodigen. Ik had dit jaar gekozen voor dichteres Yvonne Né en haar eveneens kunstzinnige partner Jaap Mulder.

Na afloop van het concert bleven we voor de Gotische Onze Lieve Vrouwekerk hangen. Het zonnetje straalde uitbundig en de tap stond op kruipafstand. Onderwijl we de wereld herschikten naar onze eigen, zelfbenoemd intellectuele maatstaven, kwamen we steeds nieuwe bekenden tegen. René Hollaars bijvoorbeeld, die wist te meldden dat boekhandel De Koperen Tuin in Middelburg absoluut de moeite van het bezoeken waard was.

Nadat een lichte avondmaaltijd en de afscheidsceremonie van het festival achter respectievelijk de kiezen en de rug waren en de zon langzaam aan zijn afdaling begon, zette ik Tom op de trein terug naar Eindhoven. Plus-één voor een weekeindje. Benieuwd hoe dat de rest van het jaar zal gaan. Dan ben ik de plus-één.

De toeschouwer – za 23 juni 2008

De Duo-special is onbetwist het neusje van de zalm van het Bredase Jazzfestival. Het concert is steevast uitverkocht en voordat de zaal open gaat staat er al een meterslange rij voor de ingang. Zo proberen de die-hards zich van de beste plaatsen te verzekeren.

Het lukt mij eigenlijk nooit om bijtijds in diezelfde rij te staan. Sterker nog, Tom en ik arriveerden vanochtend pas toen de deuren al open waren en iedereen naar binnen schuifelde. Voor ons dus alles behalve de beste plekken, zou je verwachten.

Gelukkig heb ik een moeder die het juist ontzettend leuk vindt om in de rij te staan. Samen met vrienden en kennissen weet zij telkens weer een plaats te bemachtigen op het rechterbalkon. En bewapend met tassen, jassen en ander klein grut lukt het haar ook telkens weer om een stoel of wat extra vrij te houden voor haar zoon, die altijd pas op het laatste moment komt binnendruppelen.

Deze keer was daarop geen uitzondering. Ik kom duidelijk uit een goed functionerend gezin. Op zijn minst daar waar het het bezet houden van zitplaatsen betreft.