Tag: robbertje bartol

Homo Discedens (2) – vr 21 dec. 2007

Columnist

Het is een week van afscheid. Nadat ik gisteren afscheid heb genomen van mijn werkplek in de Tweede Kamer, zo heb ik vandaag afscheid moeten nemen van een radioprogramma, waarvan ik een jaar of wat de regisseur heb mogen zijn.

In 2001 en 2002 ben ik redacteur, regisseur en -meest belangrijk- filelezer geweest van het Omroep Brabant-programma ‘Een Robbertje Bartol’. Het programma was de dagsluiter van Omroep Brabant. Snelle radio, met lange interviews. Rob Bartol, ankerman, wist als geen ander hoe je boeiende radio kon maken, ook met langere interviews. Het is een baan waaraan ik tot aan de dag van vandaag heel goede herinneringen koester.

Toen ik eind 2002 beëdigd werd tot raadslid, besloot ik mijn werkzaamheden voor Omroep Brabant vaarwel te zeggen. Actieve politiek en journalistiek gaan nu eenmaal niet samen. Het was een keuze tussen twee dingen die zeer na aan mijn hart liggen, radiojournalistiek en politiek. En eveneens een afscheid van een zeer gewaardeerd collega, Rob Bartol, en laat ik het nu maar zeggen, ook een goede vriend.

Rob bewees me een wederdienst door me daarna, onbezoldigd, een wekelijks radio-column aan te bieden in zijn programma. Ik heb dat, met veel plezier en wisselend succes, anderhalf jaar gedaan. Na die anderhalf jaar ben ik nog enkele keren teruggekeerd als gelegenheidscolumnist, onder andere op de dag van de moord op Theo van Gogh.

De laatste uitzending, de 1640e (maar eigenlijk de 1639e omdat we in mijn tijd als regisseur een telfout gemaakt hebben als gevolg van een onverwacht vrije dag) was ik aanwezig in de studio van Omroep Brabant om afscheid te nemen van het programma waaraan ik zulke goede herinneringen koester. Uiteraard niet zonder een gelegenheidscolumn die ik met veel genoegen heb voorgedragen. En die ik jullie ook niet wil onthouden.

Grootste Plucheklevers van 2005 – za 31 dec. 2005

In de laatste uitzending, gisteren, van het Omroep Brabant-programma Een Robbertje Bartol van 2005 werd mij gevraagd een column over het jaar 2005 te schrijven. Ik heb anderhalf jaar een wekelijks column gehad; nu ben ik een speciaal columnist voor bij bijzondere gebeurtenissen. Zoals bij de moord op Van Gogh of, zoals nu, het einde van 2005. De column ging over de nationale ziekte onder politici en andere machtswellustelingen: pluchekleven.

Goedenavond, daar aan de andere kant van de Radio,

Wellicht weet U dat ik politicus ben. Raadslid in Breda welteverstaan. Niet een vak om ontzettend trots op te zijn. Slechts enkelen doen hun werk met inzet en overtuiging. De meesten gooien er wat mij betreft met de pet naar. Het interesseert ze niet. Ze zitten op het pluche en daarmee is voor hen de klus eigenlijk al geklaard. Hierbij dan ook een lijstje van de grootste plucheklevers van 2005.

Het pluchekleven begon in januari, toen de meest leugenachtige presdident van de Verenigde Staten aan zijn tweede ambtstermijn begon.

In februari moest Ruud Lubbers van het pluche af, omdat ie een tets op de billen van een medewerkster had gegeven. Het waren vooral de Verenigde Staten die de druk op de ketel hielden en een aftreden eisten, om zich zo te ontdoen van een vluchtelingencommissaris die voor de verandering wèl begaan was met het lot van mensen.

In maart was het Paus Johannes Paulus II die afscheid nam van zijn pluche. De laatste weken van zijn leven bracht hij door in zijn bed. Gelukkig was Kardinaal de Rat er om in april zijn plek in het pluche op te vullen. Alhoewel, vele vrouwen, homo’s en andere ruimdenkende mensen zijn een stuk minder blij met de conservatief-Roomse opperpaap die tot aan zijn dood de scepter mag zwaaien.

In Mei en Juni wordt in respectievelijk Frankrijk en Nederland de Europese Grondwet weggestemd. Plucheklever Balkenende verdedigde die grondwet nog met de historische woorden ‘als de grondwet wordt afgestemd, sta ik in Europa in mijn hemd’. Voor veel twijfelende ja-stemmers de ultieme reden om de grondwet toch af te wijzen. Had de opperkwezel aangekondigd op te stappen bij een ‘ja’ voor de grondwet, dan had deze het ongetwijfeld wèl gehaald. Zelfs in Frankrijk.

Juli: de daders van de aanslagen in London en de moordenaar van Theo van Gogh mogen de rest van hun leven blijven zitten. Niet op het pluche, maar in de cel. Overigens bleef Tony Blair wèl op het pluche zitten, ook al was hij verantwoordelijk voor de dood van een onschuldige, zwarte inwoner van London, die door de politie werd doodgeschoten.

In augustus waaide en spoelde in New Orleans al het pluche weg, door de orkaan Katharina. Ook in Nederland zat er even niemand op het pluche, want het was reces. Een duur politiek woord voor vacantie.

In september veroverde de truttige en niet bijster slimme Angela Merkel het pluche op haar mediagenieke, maar weinig populaire concurrent Gerhard Schröder. De CDU van Merkel moest daarvoor echter wel een coalitie sluiten met diezelfde SPD, dus het zijn eigenlijk twee paar billen op één stoel. En met de kont van Merkel zit dat best wel krap.

In oktober blijft Rita Verdonk vrolijk op het pluche zitten, ondanks dat onder haar verantwoordelijkheid elf asielzoekers zijn omgekomen door een brand in het cellencomplex op Schiphol. De elf doden zijn kennelijk slechts een klein detail, want Verdonk vindt nog steeds dat er ‘zeer adequaat’ gehandeld is.

In November waren er rassenrellen in Frankrijk, sneeuwstormen die Nederland lam legden en wordt zo’n beetje de hele Amsterdamse onderwereld omgelegd. Desondanks denkt niemand erover om op te stappen.

En tot slot december: hoewel niemand de meest belachelijke spellingshervorming sinds de uitvinding van het Nederlands ziet zitten, blijven zowel de nieuwe regels als de Taalunie vrolijk op de pluchen stoel van hun ivoren toren zitten. Hoe anders ging dat met Peter R. de Vries, die vrijwillig heeft besloten zijn carrière in de politiek vroegtijdig te beëindigen wegens gebrek aan steun. Voor hem geen pluche. Hij is daarmee wat mij betreft de positieve uitzondering van het jaar. We zullen hem missen in de politiek.

Want zo gaat dat in de wereld van de macht. Het corrumpeert, het werkt verslavend en vrijwel niemand neemt vrijwillig afstand. Slechts de dood of de Verenigde Staten krijgen dat voor elkaar. Ik wens iedereen een gezond en pluche-vrij 2006.

Tussen kalkoen en klapper – 25 t/m 31 dec. 2005

Tsja, het log heeft een beetje stil gestaan in de donkere dagen tussen kerstkalkoen en nieuwjaarsklapper. Het zijn ook altijd van die rare dagen, waarvan ik weer blij ben dat ze voorbij zijn. Voor wie het wil weten: mijn goede voornemen is net als elk jaar gewoon stug door te blijven roken. Andere goede voornemens neem ik nooit met de jaarwisseling, aangezien door de drank van de jaarwisseling het risico aanwezig is deze toch weer te vergeten.

Ik ben met kerst nog nooit zo vaak in de kerk geweest als de afgelopen keer. Dat had vooral te maken met de situatie rond de Heilig hartkerk (zie logs wo 21 dec 2005, do 22 dec. 2005-1, do 22 dec. 2005-2, vr 23 dec. 2005 en za 24 dec. 2005), maar ook met een optreden dat we met het koor Tegen de Wind Mee hadden gepland op eerste kerstdag in de Pelgrimskerk. Daar wordt jaarlijks een Kerstherberg gehouden voor dak- en thuislozen en mensen die om wat voor reden dan ook anders alleen thuis zouden zitten. Het voelde goed daar op kerstochtend te zijn. In de Pelgrimskerk wordt met kerst invulling gegeven aan de kerstgedachte en het begrip barmhartigheid. Iets wat nog maar weinig lijkt te gebeuren tussen alle kerstballen en slingers.

De rest van de kerst was redelijk standaard: ’s middags op visite bij mijn oma en ’s avonds eten bij mijn moeder. Aangezien grote broer dienst had bij het Algemeen Dagblad, moest zij het zonder haar andere zoon doen. Ter compensatie, maart ook uit gemakzucht, ging ik maar beide dagen naar haar toe. Tweede kerstdag eindigde overigens in Dok 19.

Verder vormen de dagen tussen kerst en oud-en-nieuw de ideale gelegenheid om eens wat afspraken te maken met dezen of genen. Zo kon de al lang geplande belofte om eens met partijvoorzitter Herman Meijer te eten bij Z&M aan de Veerhaven in Rotterdam worden ingelost. Ter genoegdoening voor hun afwezigheid met kerst kwamen broer en schoonzus donderdag bij moeder eten, met de vraag of ik, om het familiegebeuren te completeren, ook aanwezig wilde zijn. Vrijdag deed ik een speciale gastcolumn bij de laatste uitzending van 2005 van het Omroep Brabant-programma Een Robbertje Bartol, om daarna wat te eten met oud-collega Eefke Boelhouwers en haar vriend Hugo.

Eigenlijk zou ik die column donderdag voorgelezen hebben vanuit de studio in Breda, maar door een probleem met mijn nog altijd geldige toegangspasje kon ik de studio niet binnen. Vandaar dat de column verplaatst werd naar vrijdag. Ik had maar meteen toegezegd ‘m dan maar live voor te dragen vanuit de studio in Eindhoven, waar het programma dagelijks vandaan komt. De voorspelde sneeuw- en hagelstorm viel erg mee en het was op de wegen dan ook amper gladder dan normaal, ook op de terugweg, zo rond één uur ’s nachts. In Nederland is het altijd zo dat voorspelde moeilijkheden vrijwel altijd uitblijven en zich voordoen op het moment dat niemand wat in de gaten had.

Over de uitgestorven snelweg reed ik met zo’n 100 kilometer per uur onder de achterhaalde adviesborden met het getal 50 door. Het was inmiddels de laatste dag van het jaar en een prachtige winterdag. Soms kan een mens ineens intens gelukkig worden.

Robbertje – do 15 juli 2004

Anderhalf jaar geleden ben ik gestopt met mijn werk bij Omroep Brabant om in de raad te gaan zitten. Maar mijn vervangster Eefke Boelhouwers zat op hete kolen en had mij enkele weken terug al gevraagd of ik niet voor één keer kon invallen. En dat kon. Dus was ik deze donderdag weer eens op mijn oude stek in Eindhoven.

Aangezien het radio-programma Een Robbertje Bartol tot 19.00 uur duurde en ik pas om vijf voor zeven weg kon, vreesde ik te laat te zijn voor de raadsvergadering. Het viel echter mee, slechts vijf minuten te laat, om 19.35 uur liep ik de raadszaal binnen voor de laatste vergadering voor het reces.

Allereerst enkele vragen over de dreigende bomenkap in Teteringen (zie web-log do 29 jan. 2004). In Januari was buurman Charles van den Bosch al voor de shovel gesprongen om te voorkomen dat een bosperceel van een kleine hectare platgewalst zou worden. Later keurde de rechter deze kap inderdaad af. Maar nu dreigde de paters van het missiehuis samen met projectontwikkelaar De Wilde (die daar eigenlijk een omstreden 18-holes Golfbaan willen realiseren) opnieuw te gaan kappen. De wethouder, die eerder nog aangekondigd had desnoods zelf met het hele college voor de shovel te gaan staan, merkte dit maal op in de kwestie geen partij te zijn en dus niets te kunnen doen om de kap tegen te gaan.

Het voornaamste punt op de agenda was echter de kwestie rond de geplande woningbouw in Teteringen (zie web-log ma 5 juli 2004 en wo 14 juli 2004). De oppositie had fel ingezet: de positie van de wethouder was wat ons betreft onhoudbaar. In een drietal moties werd dat verwoord: het beleid van het college werd afgekeurd, de wethouder moest zijn dossier overdragen aan een ander en, tot slot: het vertrouwen in de wethouder werd opgezegd.

Dat die laatste motie, die als consequentie zou hebben dat de wethouder maar moest opstappen, had, zoals te verwachten viel, geen meerderheid. Dat de collegepartijen echter ook niet bereid waren hun afkeuring over het gevoerde beleid uit te spreken, vonden wij wel erg laf. Ze staken echter wel hand in eigen boesem. Zoals CDA-voorman Cees Dubbelman het verwoordde: “we hadden beter naar GroenLinks moeten luisteren” (tsja, dat is altijd verstandig) en “we zijn zelf ook verantwoordelijk”. Wat Piet Hein Scheltens, fractievoorzitter van GroenLinks, deed opmerken dat, als de wethouder dan niet opstapte, misschien de voltallige fractie van het CDA beter kon opstappen. Ook daartoe was Dubbelman echter niet bereid.

Raadsvergadering – do 30 okt. 2003

Één van mijn vaste activiteiten op de donderdag is het schrijven van een column voor het radio-programma Een Robbertje Bartol op Omroep Brabant. Voordat ik in de politiek zat werkte ik als redacteur voor dat programma. Na mijn aanstelling als raadslid kreeg ik wekelijks zo’n drie minuten aangeboden voor een radio-column.

Op verzoek van programmamakers Rob Bartol en Eefke Boelhouwers ging mijn column deze keer over Henk Krol van de Gay-krant. De afgelopen maanden heeft dit blad allerlei onthullingen gedaan over hooggeplaatste Nederlanders die sex zouden hebben met minderjarige jongens. Maar steeds meer leek het erop dat deze verhalen schromelijk overdreven of zelfs helemaal verzonnen waren. Henk Krol werd in de column dan ook niet gespaard. Een redelijk pittig column waar, op het laatste moment en in goed overleg nog een korte passage is geschrapt. Want bij Een Robbertje Bartol zijn ze doorgaans wat bedachtzamer dan in Huize Krol. Toch?

’s Avonds stond er een raadsvergadering op het programma. In het vragenuur kwam onder meer de fietsbrug bij Prinsenbeek aan de orde. Deze brug heeft geen normale hellingbaan, maar in plaats daarvan roltrappen. De buurt was altijd al tegen deze roltrappen en ook GroenLinks-collega Ben de Roos had al vanaf het begin van de plannen bedenkingen bij die fietsbrug. Nu de brug er eenmaal staat blijkt deze inderdaad onhandig en gevaarlijk. In het vragenuur wilde Ben verantwoording van het college. Wethouder Niederer gaf echter geen antwoord, omdat de buurt een kort geding had aangespannen dat de volgende dag voor de rechter zou komen. Het enige dat hij kwijt wilde was dat het eigenlijk Rijkswaterstaat was die de brug had aangelegd. Dat de gemeente destijds meegewerkt heeft aan het ontwerp en de aanleg vertelde hij er voor het gemak maar niet bij.

Één van de andere punten op de agenda waren de aanpassingen aan de Algemene Plaatselijke Verordening (APV). Deze hele zaak was eerder al besproken in de commissie Algemene Zaken (zie web-log do 17 okt. 2003). In de raad was de stemming niet anders: alle partijen, behalve GroenLinks en de SP waren tegen de strengere APV-regels. Zelfs de PvdA heeft tegenwoordig geen problemen meer met regels waarbij onschuldige burgers de dupe kunnen worden van de te harde aanpak van de politie. En de VVD, toch de partij van de vrijheid, was ook niet te overtuigen van de onacceptabele vrijheidsbeperking die de nieuwe regels in de APV tot gevolg hebben. Breda is weer een stapje dichterbij een politiestaat.

Het laatste punt op de agenda was het punt ‘Nevenfuncties van de gemeentesecretaris’, op de agenda gezet door GroenLinks. Aanleiding was een commissariaat dat gemeenterecretaris Ouwerkerk had aangenomen bij een bouwbedrijf in Roosendaal (zie web-log wo 16 okt. 2003, vr 18 okt. 2003 en vr 24 okt. 2003). De gemeentesecretaris had zijn functie al neergelegd nadat de hele Bredase politiek afkeurend op zijn nevenfunctie had gereageerd. Maar wij wilden juist het college tot verantwoording roepen: het waren immers Burgemeester en Wethouders die de gemeentesecretaris toestemming voor zijn nevenfunctie hadden gegeven. Na een pittig debat over de handelswijze van het college diende GroenLinks een motie in waarin stond dat snel een verordening moest worden opgesteld waarin precies staat wanneer het college de raad moet inlichten als een ambtenaar een gevoelige nevenfunctie wil bekleden en wanneer het college hier toestemming voor moet geven. Het college bood ook min of meer excuses aan. Of, zoals de Burgemeester het zei: “zo doen we het nooit meer”.

Raadsvergadering – do 25 sept. 2003

Donderdagmiddag ging ik, zoals elke week, naar Omroep Brabant om mijn wekelijkse radio-column voor het programma ‘Een Robbertje Bartol’ te schrijven. Ik heb ruim een jaar bij dat programma gewerkt en na mijn beëdiging als raadslid vroeg Rob mij om wekelijks een radio-column te maken. De afgelopen weken richt ik mijn pijlen op Jan Peter Balkenende. Deze week was het niet anders.

’s Avonds was de eerste raadsvergadering na het zomerreces. Mijn bijdrage was deze keer vrij bescheiden. Eerder had ik een aantal schriftelijke vragen gesteld over de voorgenomen kap van een aantal Esdoorns aan de Marksingel. De bewoners van oud-Boeimeer maakten zich daar erg boos over.

Wat is er aan de hand? Het waterschap wil de oevers van de singel ophogen. Dat gaat een stuk makkelijker als de huidige Esdoorns eerst gekapt worden. Daarnaast is een klein aantal van de bomen ook ziek, dus is er een plan gemaakt waarbij na de ophoging nieuwe bomen worden geplant.

In de raadsvergadering heeft de wethouder Stadsbeheer (Janus Oomen) me beloofd dat de bomen alleen maar gekapt worden als het echt niet anders kan. Daarmee lijkt de voorgenomen kap dus van de baan.

Na een redelijk korte vergadering kon ik door naar de MeZZ. Er was een concert van de Amsterdamse punkband N.R.A.

Groet,
Selçuk