solveig – selcuk.nl

Homo Fervens – wo 24 dec. 2008

3.137.937

De laatste dag van het Glazen Huis. Rond een uur of vier werd de Grote Markt omheind om een te grote toeloop van mensen te voorkomen. Dus rond een uur of vier zorgde ik dat ik al op de Grote Markt was.

Warm was het niet en dus besloot ik na mijn eerste biertje over te stappen op Bacardi-cola. De dj’s in het Glazen huis gingen hun op drie na laatste uur in. Het bleef spannend of althans, ze maakten het spannend. Zouden ze de tweeëneenhalf miljoen bij elkaar gebracht hebben die nodig is om nog eens eenzelfde bedrag van de minister van Ontwikkelingssamenwerking te krijgen. Ik nam nog een Baco.

De markt stroomde vol totdat ons het bericht bereikte dat de markt inmiddels afgesloten was. Op het podium tegenover het glazen huis begon de eerste soundcheck voor de televisieuitzending op Nederland 3. Ondertussen werd ik omringd door de halve PvdA-fractie. We namen allemaal nog een Baco.

Ilse deLange stond op het podium. En Novastar. Wij namen ondertussen nog maar een Baco. Totdat langzaam het moment kwam dat de dj’s uit het huis mochten. Enthousiast als ik kan zijn viste – en kreeg – ik nog een hand van Paul Rabbering en Giel Beelen. We namen nog maar een Baco.

Het werd spannend. Welk bedrag was er opgehaald. Welnu, 3.137.937 euro. En daar komt dus nog 2,5 miljoen bij. Collega-raadslid Solveig en ik vielen elkaar in de armen en, jawel, namen nog een Baco. Om vervolgens helemaal uitzinnig te worden toen anti-held Jordi van Loon opkwam om zijn hit ‘Toverbal’ te zingen voor een propvolle Grote Markt.

En terwijl vervolgens het programma snel werd afgeraffeld om voor de nachtmis stil te kunnen zijn, ging ik naar de Boul. Waar ik Thadde tegenkwam en wij beiden nog goed waren voor een dozijn of wat Baco’s. Het is kerstmis.

Homo Posterus – di 3 apr. 2007

foto: Cor Viveen-BN/DeStem

Er zijn drie manieren om Solveig tegen te komen. Tijdens een raadsvergadering, tijdens een feestje of als er weer eens iets mis is met de trein. Vanochtend was er iets mis met de trein. Geen feestje dus.

Het was opvallend druk in de stationshal voor de tijd van de ochtend. Dat is meestal geen goed teken en dat bleek inderdaad zo te zijn. Treinverkeer tussen Tilburg en Breda bleek onmogelijk vanwege een verkeerd aangesloten glasvezelkabel.

Ik twijfelde even of ik de stoptrein naar Dordrecht en Rotterdam van tien voor half zeven zou nemen, maar deed dat niet, omdat de eerstvolgende volgens het informatiebord wel gewoon zou rijden. Informatie die werd gerectificeerd toen de stoptrein net vertrokken was.

Dat was ongeveer het moment waarop ik Solveig tegenkwam. En hoewel zij vrolijk op de eerstvolgende intercity naar Den Haag van 7.09u wilde wachten, die volgens het informatiebord ècht zou komen, wist ik haar over te halen geen verder risico te lopen. Dat laatste bleek de verstandige keuze. In de trein hoorden we dankzij berichten om ons heen steeds duidelijker hoe er zich tussen Tilburg en Breda een ware spoorwegramp begon af te tekenen.

We spraken wat over de lokale politiek en over haar kersverse huwelijk. Solveig liet me weten teleurgesteld te zijn over het feit dat ik niets over haar huwelijksfeest (24 febr) had geschreven op mijn blog. Ik antwoordde haar dat ik nu eenmaal niets leuks over huwelijken weet te schrijven. Ik wist het goed gemaakt. Ze moest het Sonnet dat ik in hun gastenboek had geschreven maar eens overtikken en mailen. Dan zou kan ik dat nog wel eens publiceren.

Om tien voor negen kwam ik aan op mijn werk. Anderhalf uur later dan normaal en nu al moe.

Homo Captivus – do 18 jan. 2007

ontspoord

Ze hebben het de hele tijd over moslimterrorisme, maar het weer is veel gevaarlijker. Veel meer dan een briesje is er niet voor nodig om het hele land te ontwrichten.

Toen collega Jeroen wat vroeger naar huis wilde om de geboorte van zijn zoontje mee te kunnen maken, reden er al geen treinen meer. Bij gebrek aan auto’s – het blijft GroenLinks natuurlijk – besloot hij maar een taxi te nemen. Ik vermoed dat de chauffeur voor de gelegenheid hier en daar een vluchtstrookje heeft gepakt, gezien de relatief korte tijd waarbinnen hij in zijn woonplaats arriveerde. Hij was op tijd, er werd nog volop gewed.

Ondertussen zat ik me al af te vragen wat ik die avond moest gaan doen. Hoewel het officiële bericht dat er geen enkele trein meer zou gaan rijden nog niet was uitgedaan, leek het me verstandig – de ruggegraat van de NS kennende – voorbereidingen te treffen. Ik begon mijn bijdrage voor de commissie van die avond uit te tikken voor een collega, aangezien de kans dat ik nog tijdig bij de raadzaal zou arriveren tot postcodeloterij-peil was gedaald. Enkele minuten later belde de raadsgriffie: de commissievergadering was afgelast.

Een colleda-raadslid uit Breda belde op. Zij is eveneens werkzaam in Den Haag en stond vast op Holland Spoor. Geheel volgens het partijstandpunt bood ik haar asiel aan in de kamer. Haar vriend zou een GreenWheels-auto reserveren om haar op te halen. Snel rekende ik uit dat dat nog uren kon duren en dat hij zeker niet voor één uur in Den Haag zou arriveren. Vermoeid door gebrek aan slaap besloot ik dat ik daar niet op wilde wachten.

Toen kwam het goede nieuws: de rouwdouwers van de Haagse Tram Maatschappij reden gewoon door. Dat werd lijn 1 naar Delft om te crashen bij Jaap. Jammer van de gezellige avond die hij met zijn vriendin had gepland.