Het leven bestaat uit keuzes. Soms relatief makkelijke keuzes, soms moeilijke. Want wordt het de finale van Wimbledon, of de eerste etappe van de tour.
Ik vindt wielrennen een best aardige sport om een beetje te volgen. Maar om nu te zeggen dat ik alle klassiekers uitgebreid voor de televisie ga volgen, nou nee. De tour echter, is iets anders. Magisch. Waar helden geboren worden, waar helden van hun voetstuk vallen. Een groots spel vol intrige, kongsis en oplichterij, maar ook vol heroïek en sportiviteit. De tour is het koningsnummer van het koersen.
Met tennis heb ik aanmerkelijk minder. Het is weliswaar ook man tegen man, maar minder meeslepend. De sport gaat feitelijk niet vooruit. Gevangen in een veld van nog geen tweehonderd vierkante meter.
Simpele keuze dus, zou je zeggen. Het wordt de Tour de France. Maar Rafael Nadal stond in de finale. En die is helemaal niet zo onaantrekkelijk. Dus keek ik toch maar de hele middag tennis. En toegegeven, ook al won Rafa niet, het was een ontzettend mooi en spannend potje tennis.