Homo Suffragatorius – wo 5 nov. 2008

Obama voor publiek

De Nassauschool had een all American election night georganiseerd. Met veel debat, muziek en hotdogs. Een best geslaagd idee. Iets minder geslaagd was echter dat op het moment dat de eerste uitslagen binnenkwamen, er nergens ook maar één scherm was te vinden waar CNN op te zien was.

Voor mij zijn Amerikaanse verkiezingen pas Amerikaanse verkiezingen als Wolf Blitzer op tv te zien is. En dus besloten Piet Hein en ik op een gegeven moment toch maar om bij hem verder te kijken naar CNN.

Dat Obama gewonnen had, behoort tot één van de beste berichten uit dit millennium totnogtoe. En natuurlijk zijn er cynici die wijzen op het feit dat ook Obama niet voor het homohuwelijk en niet tegen de doodstraf is. En dat die man helemaal niet zo verlicht is als wij hopen. Ik wuif het allemaal weg. Mag ik nu eindelijk ook ‘ns een keer dolblij blind achter een idool aanrennen.

Kritisch zijn doe ik wel na zijn inauguratie.

Homo Diffidens – ma 11 aug. 2008

The Matrix

Ik doe nog even een Duyvendakje. Dat naar aanleiding van de opinie van Meindert Fennema, vandaag in de Volkskrant, waarin hij stelt dat Duyvendak geen echte democraat is, maar deze instrumenteel beschouwt. Hij is democraat omdat hij daarmee meer kan bereiken voor het klimaat dan als activist.

„Duyvendak zegt zijn illegale acties weliswaar te betreuren, maar alleen maar omdat gewelddadige en illegale acties de mensen in het land van de milieubeweging vervreemden. De implicatie van deze redenering  is dat hij gewelddadige acties niet zou afwijzen als ze wél effectief zouden zijn”, schrijft historirus Fennema. „Politieke radicalen hebben een sterke neiging de wereld in te delen in Goed en Kwaad. Zelf zijn zij natuurlijk voor Het Goede en zij leveren een strijd, liefst op leven en dood, tegen het Kwaad”, vervolgt hij.

Het zou een aardige verklaring zijn voor de achteloosheid waarmee Duyvendak ons allen uitnodigde voor zijn boekpresentatie. Duyvendak als nobele eenling in een boze wereld waarin corrupte bestuurders in achterkamertjes snode plannen smeden om kerncentrales te bouwen in de achtertuin van achteloze burgers. De eenzame vigilante, dag en nacht klaar om de wereld te redden van haar doemende ondergang.

Nu zou Hollywood wel raad weten met zo’n scenario. Sterker nog, de stapel films over nobele helden die, vaker buiten dan binnen de grenzen van de wet veiligheid van de onschuldige burger probeert te beschermen, is enorm. En doorgaans is de overheid in zo’n scenario nu niet bepaald ‘the good guy’. Neem The Matrix bijvoorbeeld.

Nu leent de Amerikaanse cultuur zich wellicht wat beter voor dergelijke verhalen dan de Nederlandse. Amerikanen hebben van oudsher een op zijn best ambivalente houding ten opzichte van de overheid. De overheid is een gevaarlijke entiteit met veel te veel macht en de onhebbelijke eigenschap om zich te bemoeien met het leven van mensen. De overheid, die wantrouw je, democratie of niet.

Op zich is er ook best een reden om de overheid niet te vertrouwen. Zo toonden de gestolen documenten in 1985 aan dat er geheime plannen waren om kerncentrales te bouwen. En onlangs, toen Wilders en Balkenende met elkaar in conflict kwamen over de vraag of Wilders nu wel of niet was gevraagd zijn film aan te passen, bleek dat een opvallend groot deel van de bevolking Wilders meer vertrouwde dan de overheid. Mijzelf incluis, overigens.

Dat het staatsrechterlijke dogma wil dat de regering altijd de waarheid spreekt, wil natuurlijk niet zeggen dat het ook daadwerkelijk zo is. Die regel bestaat alleen maar omdat zonder zo’n uitgangspunten de parlementaire democratie niet werkt. Hoe nu het beste zo’n regel, zo’n democratische wet, te handhaven? Strikt genomen door af en toe zo’n document in de openbaarheid te brengen en te kijken of je door de minister juist bent geïnformeerd. De vraag is alleen of je als toekomstig Kamerlid nu de meest aangewezen persoon bent om zoiets te doen.

Om het wat concreter te maken: wat mij betreft hoeft er morgen niet bij Defensie ingebroken te worden om het Irak-dossier te ontvreemden. Maar als een ambtenaar het nu toevallig zou lekken, heb ik daar helemaal geen moeite mee.

Homo Ignorans – zo 3 febr. 2008

Mitt Romney

Eerder schreef ik al dat ik, tijdens de voorverkiezingen en caucassus in de Verenigde Staten tot de vroege ochtend naar CNN zit te kijken om de binnendruppelende uitslagen op de voet te volgen.

Enkele dagen geleden, op 29 januari, hadden de republikeinen een voorverkiezing in de staten Florida en South Carolina. De democraten hadden een voorverkiezing in Florida, die achter alleen moreel van belang was, aangezien de Democratische afgevaardigden in Florida geen stemrecht hebben op het nationale congres. En dat komt weer omdat Florida de datum van de voorverkiezingen, tegen de wil van de federale partijleiding, had vervroegd tot voor Super Tuesday.

De Mormoonse kandidaat voor de Republikeinen, Mitt Romney, verloor in beide staten. Op zich niet erg verassend. Wel verrassend was zijn toespraak die avond, live te volgens via CNN.

In die toespraak sprak Romney onder meer over de globalisering van de economie en de gevaren van de opkomende economiën in Azië. „Our jobs are being sought by new competitors, countries like Asia and India”, zei hij letterlijk.

Het toont aan hoe weinig vooral Republikeinen weten over de rest van de wereld. De opmerking is net zo dom als die van George W. Bush, die acht jaar geleden in een interview zei dat Israël de meest betrouwbare bondgenoot in het noorden was. Alhoewel ik die opmerking niet terug heb kunnen vinden op internet en dus ook niet helemaal zeker weet of en wanneer hij dat ook daadwerkelijk heeft gezegd. Maar Bush heeft nog genoeg andere stomme quotes op zijn naam staan.

Homo Consciscens – do 3 jan. 2008

Hillary Clinton

Het duurt nog een jaar voordat in de Verenigde Staten een nieuwe president wordt geïnstalleerd. Desondanks is het verkiezingscircus al in volle gang. Met een voorlopig hoogtepunt: de eerste voorverkiezingen in Iowa.

Afhankelijk van de expert die je spreekt, zijn de eerste voorverkiezingen in Iowa wel, of juist helemaal niet van doorslaggevend belang voor het succes van de kandidaat. Ik houd mezelf voor dat het wel erg belangrijk is, om vervolgens urenlang op CNN de binnendruppelende uitslagen te volgen.

Tevreden kon ik vaststellen dat Obama overtuigend gewonnen ha. En nog tevredener kon ik constateren dat Hillary Clinton niet als tweede, maar zelfs als derde uit de bus was gekomen. Een grote nederlaag.

Als ik de stemwijzer zou moeten volgen, was ik een aanhanger van de linkse, maar helaas enigszins protectionistische John Edwards. Clinton komt als tweede en Obama pas als derde uit de bus. Ik dicht Edawrds echter weinig kans toe, dus is de keuze tussen Obama en Clinton.

De keuze voor Obama is deels ingegeven door een keuze tegen Clinton. De eerder verschenen biografie van Bernstein over deze politica heeft voor mij eens te meer duidelijk gemaakt dat zij als politica niet integer is. Hillary Clinton is een machtspolitica zonder scrupules. En daar houdt ik niet van.

De keuze tussen Clinton en Obama is niet, zoals regelmatig gezegd wordt, de keuze tussen een neger of een vrouw. Het is hooguit het bewijs dat de Verenigde Staten op het punt van acceptatie een stuk verder zijn dan Nederland. En als er al mensen zijn die aanhanger zijn van Hillary Clinton, dan toch even het volgende. Een vrouw als machtigste man van de wereld, dat zou vooruitgang zijn. Maar niet als die vrouw vervolgens op met zo’n afkeurenswaardige wijze politiek bedrijft als al haar mannelijke voorgangers. Dat was volgens mij nooit de bedoeling van de vrouwenemancipatie. En vooruitgang is het sowieso niet.

Ik ga er nog altijd vanuit dat een toename van vrouwen in hoge functies leidt tot een andere, meer menselijke kijk op zaken. Maar wellicht is dat wel heel naïef geweest. Of, zoals Freek de Jonge het ooit zei: ‘als vrouwen steeds meer op mannen moeten lijken om een hoge positie te bereiken, dan wordt het alleen maar twee keer zo erg’. Zo bekeken is Hillary Clinton eigenlijk het tegenovergestelde van een geslaagd emancipatieproces.