vrijwilligers – selcuk.nl

Gebarsten – di 22 sept 2009

Na vier dagen slaaptekort, sjouwen, opbouwen en diensten draaien is de maandag van Breda Barst altijd iets wat ik slechts adequaat kan omschrijven als de ultieme festivalhel.

Maandag is opruimdag. Want het park moet opgeruimd worden en we willen de boel ook echt netjes achterlaten. En onwillekeurig neemt gedurende de dag de irritatie tussen de nog overgebleven vrijwilligers exponentieel toe. Het is sjouwen, gedachten op nul, blik op oneindig.

Als dat dan allemaal achter de rug is, volgt een avondje bier drinken in Dok 19. Een traditie die inmiddels nog de enige reden is waarom de vrijwilligers van de maandag het überhaupt nog volhouden.

Met als enige conclusie dat, wanneer dinsdagochtend na een vijfde, veel te korte nacht, iedereen gebroken in zijn of haar bed blijft liggen en zich met een flinke kater afvraagt waarom ‘ie in vredesnaam na al die jaren nog steeds vrijwilliger is bij Breda Barst.

En ook waarom ‘ie vooraf niet de tegenwoordigheid van geest had om ook op dinsdag vrij te nemen.

Barst (2) – ma 21 sept. 2009

Gelukkig hebben we de foto’s nog

Barst (1) – 19 en 20 sept. 2009

Eén van de grootste ergernissen van de organisatie van Breda Barst zijn al die leveranciers die tijdens de opbouw van het festival dan wel over het gras rijden, dan wel de paden een uur blokkeren zodat anderen over het gras rijden of wel één van de sierlijke lantaarnpalen in het park omver rijden.

Op vrijdag was het het IJsboerke, dat zonder overdrijven zo’n drie kwartier zijn wagen midden op het pad had staan maar zelf in geen velden of wegen te bekennen was. En ik stond daar natuurlijk achter. Ik kon met de bakwagen niet voor of achteruit en als lid van de organisatie kon ik het natuurlijk niet maken om over het gazon te rijden.

Tot ik een gaatje vond. Via een omweg, een zijpaadje, een doorsteek en een halve cirkel over weer een ander wandelpad kon ik na een veel te lange en niet binnen het schema passende vertraging op de plaats van bestemming komen.

Daarbij in mij ongeduld met de punt van de bakwagen de in een sierlijke boog over het bad hangende lantaarnpaal rakend.

Voor het eerst in de 11 edities van Breda Barst in park Valkenberg is er een lantaarnpaal gesneuveld door toedoen van de organisatie zelf. Dat die twijfelachtige eer nu net op mijn naam moet staan.

Homo Lepidus – ma 29 sept. 2008

Breda Barst 2007 - foto: Jaap van Kemenade

Ik kon de familiedag maar voor de helft kunnen meemaken. Tegen het eind van de middag pakte ik de trein naar Breda om bij de vrijwilligersbarbecue van Breda Barst te kunnen zijn.

Breda Barst wordt na dertien jaar nog steeds gedragen door vrijwilligers. En aangezien feestjes een elementair recht van vrijwilligers zijn, worden zij een week of wat na het festival bedankt met een avondje onbeperkt zuipen. Voor de gelegenheid had ik me omringd met een fraai gezelschap blonde jongens met wie ik een week eerder een bardienst draaide. Niets menselijks is mij vreemd.

Hier werden, naar mate de alcohol meer vloeide, de meest wilde plannen bedacht. Breda zou behoefte hebben aan een semi-kunstzinnig collectief dat eens in de zoveel tijd een happening creëert in de stad. Zo’n flashmob-achtig gebeurden dat er voor bedoeld is de maatschappij een spiegel voor te houden. Of eigenlijk vooral om gelegitimeerd lol te kunnen hebben. Tal van ideeën rolden over tafel, het ene nog waanzinniger dan het andere. Ideeën die ik niet kan opnoemen omdat het ofwel het verrassingselement zou wegnemen ofwel omdat ik ze simpelweg al weer vergeten ben.

En dus werden adressen uitgewisseld, opdat we binnenkort zo’n actie op touw zouden zetten. Vaak, echter, strandden dat soort plannetjes al voor ze goed en wel uitgedacht zijn. Met als bijkomend voordeel dat we de lol van de voorbereiding al wel gehad hebben, maar we de praktische zorg van de uitvoering gewoon kunnen laten voor wat die is.

Vrolijkheid is een zijnstoestand.