Tag: wandeling

De oudejaarswandeling van Het Kaffee in Rijsbergen beloofde een spannende te worden. 32 kilometer door onverhard landschap, door sloten, modder en prikkeldraad. Of ik het aandurfde? Maar natuurlijk.

‘Op zoek naar de tweede bron’, was het thema, een wandeltocht die ons over de grens met België zou leiden naar de plaats waarin de Aa ontspringt. De Aa (of Weerijs)  is, samen met de Mark, de rivier die Breda groot heeft gemaakt.

De wandeling begon om iets over negen. In de zeven-en een-half uur die volgden, ontmoetten we regen, drassige weiden, struisvogels, dichtbegroeide bossen, grenspalen, Schrobbelèr, het HSL-traject en andere obstakels. Een deel van de wandeling ging door militair oefenterrein waarvan niet geheel duidelijk was of we het mochten betreden. Maar vooruit, we zouden de bron van de Aa bereiken en geen overheid die ons een strobreed in de weg kon leggen.

Om half vijf, net voordat de schemer inzette, kwamen we aan op de plaats van bestemming, een parkeerplaats in Brecht, het Belgische plaatsje waar de Kleine Aa ontspringt. We waren net wat eerder dan de bus, die ons terug naar Rijsbergen zou brengen.

De chauffeur bleek een gewaarschuwd man. Gewapend met bezems en borstels kwam hij op ons af. Niemand de bus in voordat zijn schoenen proper zijn, zo liet hij ons weten. Een half uur later zaten we in Het Kaffee aan de soep en de pils.

Toen ik enkele dagen eerder van mijn moeder hoorde dat zij op zondag zou gaan wandelen, had ik eigenlijk al besloten mee te gaan. Wat is er mooier dan een stevige wandeling aan het begin van een twee weken durend kerstreces.

Het Kaffee in Rijsbergen organiseert eens per maand een groepswandeling. En hoewel er nadelen aan groepswandelingen zitten, leek het me ook wel eens grappig om dat mee te maken. Er volgde bij aanvang echter wel een kleine teleurstelling, toen de route niet 25, maar slechts een kleine 20 kilometer bleek te zijn.

Desondanks was het een heerlijke tocht, door het mistige, west-Brabantse winterlandschap, door drassige weiden en kalende bossen. Inclusief spannende onderdelen als gammele houten loopbrug oversteken en slootje springen. Voor de rest: gedachten op nul en blik op oneindig. En af en toe een gesprek met een eveneens in zichzelf verzonken mede-wandelaar.

Aan het eind van de rit was ik wel mijn moeder kwijtgeraakt. Ze werd gebeld door de staartgroep, die iets eerder verkeerd gelopen was. Nadat mijn moeder teruggelopen was om ze op te halen, kon zij de rest van de groep niet meer vinden. Ondanks uitvoerige routebeschrijvingen door de telefoon mijnerzijds. Maar ach, mijn moeder loopt niet in zeven sloten tegelijk. Sterker nog, het slootje waar wij over moesten springen, had ze in het geheel overgeslagen.

Toen in Het Kaffee de soep werd opgediend, arriveerde ze met de rest van de laatkomers. Die ze haar wel liet smaken. Net als ik trouwens.