Het was inmiddels de vierde dag van de vakantie en nog steeds kon ik geen foto´s maken. De twee knoopcelbatterijen van de belichtingsmeter van mijn Nikon F2 waren leeg.
Eerder had ik al tevergeefs op de winkelpromenade op vliegveld Zaventem, de fotoshop in Montevideo en bij de kiosk van Sergio gevraagd om knoopcelbatterijen (een woord overigens waarvan niemand ons kon vertellen wat dat in het Spaans zou kunnen zijn). Ik weet dus ook niet zeker (op het moment dat ik dit schrijf ben ik op het vliegveld van Belèm de tien uur tussen twee vluchten aan het overbruggen) of de foto van de Mosqui-bar op de camping in Piriapolis die ik zonder belichtingsmeter heb gemaakt, is gelukt. Desondanks is het de moeite waard om enige woorden aan dit etablissement te wijden.
De Mosqui-bar is een zelfgebouwd openluchtbarretje van hout op een camping in Piriapolis die wordt geexploiteerd door de vakbond van personeel dat werkzaam is in het bankwezen. Het is een keurige gezinscamping met goede voorzieningen, waar Salo, de neef van Sebi, met zijn hele familie de gehele zomer vertoefd. Anderen zijn net iets minder extreem en blijven slechts enkele weken. In in de weken dat ze er niet permanent verblijven, zijn ze er ook, maar dan alleen in de weekeinden. Piriapolis, voor alle duidelijkheid, ligt aan het strand. En de Mosqui-bar, voor alle duidelijkheid, ligt dus op de camping en is de uitvalsbasis van de groep vrienden die elkaar door het jaar heen in Montevideo, en in de zomer op de camping in Piriàpolis terft.
Zo rond tweeën, enkele uren nadat we Montevideo hadden verlaten en ook al een duik in de rivier (Piriapolis ligt nog net voor het punt waar de Rio de la Plata verandert in de Atlamtische Oceaan) hadden genomen, vervoegden wij ons bij de rest van de mensen in de Mosqui-bar. Hier werd ook het gelegenheidstrio gevormd van Sebi op gitaar en Pertila en ik op stem en, waar voor handen, allerhande voorwerpen die dienst konden doen als percussie. Ons repertoire van liedjes die we steeds zo ongeveer voor de helft kenden (en wij waren derhalve genoodzaakt waren de andere helft er ter plaatse bij te verzinnen, iets dat prima gaat aangezien er nauwelijks Uruguayanen zijn die voldoende Engels beheersen om door te hebben dat je onzin loopt uit te kramen en ook nog eens de halve liedjes kennen die wij vol overtuiging zongen voor ona publiek).
Na de zoveelste roep om meer (autre, autre), wist Sebi dan ook niets beters dat het inzetten van Het Kleine Café aan de Haven, dat voor de gelegenheid („hoe heet deze tent hier?”) werd omgedoopt tot ‘daar in de Mosquito-bar op de camping.’
