Veel te laat aangekomen in Breda kon ik nog het staartje van het festival opp zondag meepakken, om daarna de boel af te breken. Dat hebben we, met onze ploeg van Wapperende Hansjes (zo heten we echt) dit jaar in een recordtijd gedaan. Daar waren we best trots op.
De afsluiting van zo’n festival is altijd een mooi en voor ons vrijwilligers best plechtig moment. Niet omdat we dan eindelijk klaar zijn, maar omdat de vier dagen van intensieve samenwerking en genieten van de muziek weer voorbij zijn. Nou ja, voorbij. Voor de vrijwilligers is er na afloop nog een besloten after-party. Afkicken van de jazz met een biertje. Cewl.
Trouwens, als reactie op mensen die denken dat Jazz VVD-muziek is voor rechtse ballen: ik geloof dat het overgrote deel van de vrijwilligers van het Jazz Festival er een andere politieke visie op na houdt. Het zijn in ieder geval geen rechtse ballen, maar aardige mensen. En dat hoort ook zo bij Jazz. Jazz is immers historisch gezien bij vlagen ook rebelse muziek die zich keerde tegen het toenmalige establishment. Emancipatie van de zwarte muzikanten, protest tegen de drooglegging van de jaren ’20 (Jazz in de ondergrondse kroegen). Ik geloof niet dat je met die progressieve ideeën nu bij Van Aartsen hoeft aan te komen. :D
