De volgende ochtend was ik niet al te laat opgestaan, al was het maar omdat ik de vorige avond aan de buren gevraagd had of ze de volgende morgen even onze accu wilden jumpstarten. En zij vertrokken ‘al’ om tien uur.
Het was achteraf een beetje zinloos, aangezien Jaap en ik tijdens het afbreken van onze tent nog muziek hadden geluisterd. Ik had de motor niet lang genoeg laten draaien om de accu volledig op te laden, dus op het moment van vertrek moesten we opnieuw de hulp van een wildvreemde inschakelen. Gelukkig is op Cropredy iedereen altijd superaardig.
We reden opnieuw naar het Cherwell Service Station om te douchen. Daarna keerden we terug voor de zondagse cricketwedstrijd tussen de medewerkers van het festival en de plaatselijke bevolking. Deze cricketwedstrijd is inmiddels een traditie die hoort bij het festival. Gelukkig gaat lang niet elke bezoeker er naar toe. Ik denk niet dat het cricket-veld een bezoekersaantal van 20.000 aan zou kunnen.
We bleven alleen voor de eerste helft. Jaap wilde die avond nog op bezoek bij Elly, een vriendin in Luton en ik had gebeld naar een vriend in Cambridge, die ik ook nog even wilde bezoeken. Om niet al te laat te arriveren, moesten we enigszins bijtijds weg. Maar niet voordat we een foto hadden genomen van ons tweeën bij het wapen van Cropredy. Jaap moest ook nog wat kaarten op de bus doen. Een dorpeling aan wie Jaap vroeg waar hij een brievenbus kon vinden, was toevallig zelf op weg een brief te posten en was zo vriendelijk de kaarten van Jaap ook te posten.
Luton was niet moeilijk te vinden, de straat waar Elly woonde, bleek wat lastiger te vinden. Rond een uur of zes arriveerden we. De remmen van de auto begonnen tijdens die reis ietwat vervelend te doen. Na een korte ontmoeting reisde ik door naar Cambridge. Onderweg stopte ik eventjes om te kijken wat er nu mis was met de rem van mijn linker voorwiel. De remschijf bleek volledig versleten. In plaats van een gladde metalen plaat, leek de remschijf qua structuur meer op een grindtegel. Maar daar kon ik op dat moment weinig aan doen.
Rond een uur of negen arriveerde ik bij Michiel en zijn vriendin Vasna, die ik die avond voor het eerst zag. We hebben een paar uurtjes in de pub gezeten en bij hem thuis nog wat koffie gedronken. Ik ken Michiel uit de tijd dat hij nog in Nederland woonde en we op dezelfde middelbare school zaten. Toen zag ik hem zo’n beetje elke dag, nu was het al weer een jaartje geleden. Hoewel het een korte ontmoeting was, was het erg leuk hem (en zijn vriendin) weer eens gezien te hebben.
Michiel en Vasna wonen erg klein. Ik zou blijven overnachten bij de ouders van Michiel. Met de reservesleutel van Michiel aan mijn bos, reed ik in het holst van de nacht naar Histon (een dorpje dat ik maar met moeite kon vinden). Ellen en Charles lagen al op bed, zij moesten er de volgende ochtend weer vroeg uit. Zo vroeg, dat ik de volgende ochtend pas wakker werd toen ik de voordeur dicht hoorde slaan.
Ik lees net dat je nog één keer je column mag voorlezen. Het Robbertje zal nooit meer hetzelfde zijn. (Dan lees je hem toch gewoon in Student Co)