Olaf Douwes Dekker (inderdaad, verre familie van Multatuli), collega-raadslid van de VVD is verkozen tot stadsdichter. En dat heeft geleidt tot een relletje. Want de stadsdichter zou officiëel benoemd worden door de wethouder en werd een honorarium in het vooruitzicht gesteld voor het schrijven van zijn stadsdichten. Maar Douwes Dekker is dus ook een onafhankelijk raadslid dat datzelfde college van Burgemeester en Wethouders moet aansturen en controleren. Moet hij dan straks gedichten gaan schrijven over dingen die hij zelf heeft besloten?
Een tweede probleempje was dat hij de juryvoorzitter nogal goed kende. Samen presenteren zij voor de lokale omroep maandelijks het programma ‘Broodje Cultuur’. Dat wil ik trouwens meteen relativeren: iedere genomineerde kende de mensen in de jury: het culturele wereldje van Breda is namelijk ook weer niet ontzettend groot.
Ik was niet van plan zelf het relletje te beginnen. Je kon misschien wel wat vraagtekens stellen bij de hele gang van zaken, maar er zijn belangrijkere dingen aan de hand in Breda dan de al dan niet discutabele verkiezing van een stadsdichter. Ware het niet dat een journalist van BN/DeStem mij belde met de vraag hoe ik er nu eigenlijk over dacht, die combinatie van raadslidmaatschap en stadsdichterschap. En daarop kon ik alleen maar eerlijk antwoorden. Ik vond de combinatie niet geslaagd en had het verstandiger gevonden van Olaf als hij zich nooit had laten nomineren. Een valse start voor het stadsdichterschap, zo luidde de kop van het artikel de volgende dag, waarbij ook andere politici (allemaal van de oppositie overigens) ongeveer dezelfde stellingname hadden als ik. De rel was geboren. (wordt vervolgd…)
