Ik had Lumine al een lange tijd niet gezien. Dus hadden we voor de gelegenheid afgesproken een korte wandeling te maken door het Mastbos, om daarna te genieten van koffie en appelgebak in De Boswachter. Genieten is nu eenmaal luxe.
Wij, jonge, hippe mensen, vielen op het terras van De Boswachter nogal uit de toon. Het terras werd namelijk volledig bevolkt door grootouders met kinderen of kleinkinderen. Niet zo gek als je bedenkt dat er op rollator-afstand een bejaardentehuis (mag je dat zo nog noemen) ligt. Wat verder nogal opviel was de verveelde, bijna chagrijnige blik die de meesten met zich mee torsten. Het zal de hittegolf wel zijn, dacht ik.
Lumine, tien jaar jonger dan ik, had wel schik in de situatie. ‘Zit ik hier op een terras met alleen maar oude mensen’, zei ze met een schuin oog kijkend naar mijn grijze slapen. Het is de harde werkelijkheid. In mijn eigen beleving ben ik misschien nog jong en bruisend, voor Lumine ben ik een bijna dertiger. Met andere woorden: een ouwe bok dus.
’t Is van je vrienden dat je het moet hebben hé? :-)
Jongens, ik bedoel jou en Mickey, wél een beetje opschieten. De zomer is al weer bijna over zijn hoogtepunt.