Nog even terug naar zondag. Toen ik het terras op kwam lopen, zag ik al dat de lymfklieren in zijn nek weer behoorlijk opgezwollen waren. De opmerking ‘het gaat volgens mij niet zo goed met je’, was dan ook vragen naar de bekende weg. Na de zomer mag hij beginnen aan zijn derde chemokuur in twee jaar tijd.
De tweede, slopende kuur, had hij pas een paar maanden geleden afgerond en was hij ‘schoon’ verklaard. Om dat te vieren had ‘ie zichzelf helemaal klem gezopen. Na negen maanden onthouding had hij dat eigenlijk ook wel verdiend. Te vroeg, blijkt nu, want de hardnekkige non-Hodgkin variant van de lymfklierkanker was sneller terug dan verwacht.
De derde kuur begint ergens na de zomer. En als ze hem dan helemaal kapotvergiftigd hebben, krijgt hij een beenmergtransplantatie. Dan is het nog maar hopen dat het nieuwe afweersysteem niet al zijn eigen organen gaat zitten uitdrijven.
Totnogtoe had hij alle ellende met een zekere vrolijke gelatenheid over zich heen laten komen. Voor de eerste chemo schoor hij zijn kop kaal om er vervolgens achter te komen dat hij tot één van die zeldzame figuren behoort die z’n haar niet verliest van al die medicijnen. En de onleefbare misselijkheid van de tweede kuur relativeerde hij ook nog met de opmerking dat hij zich over een paar dagen vast weer beter zou gaan voelen. Zelfs van de donatie aan de spermabank om, in het geval van onvruchtbaarheid toch nog wat achter de hand te hebben, wist hij een amusant kroegverhaal te maken.
Maar er is ergens een grens aan wat een mens over zich heen kan laten komen. Het zou toch onderhand een keer afgelopen moeten zijn. Hij is 24, mag hij godverdomme weer eens een keer gewoon gaan leven?
Ah, nu snap ik het, hoe kom je in vredenaam op mijn blog terecht?
@Mickey: vond je stukjes voor Spunk altijd wel grappig. Toen kwam ik erachter dat je ook een site had, vandaar.
Sorry voor mijn taalgebruik, maar het enige woord dat ik hier erg toepasselijk vind is ‘Klote’ Ik vind het zo Klote voor die jongen. Ik hoop meer nog dan bij de eerste twee keer dat hij steun mag vinden bij zijn vrienden, want ik kan me voorstellen dat hij dit echt wel kan gebruiken. Vierentwintig, dat is dezelfde leeftijd als mijn middelste zoon nu is. Ik mag er niet aan denken.
@Anne: zeker al niet naar wat je twee jaar geleden al hebt moeten meemaken…
Normaal gesproken ben ik tegen het gebruik van dat woord maar dit is echt k_t.
Niet in God geloven, maar toch een God nodig hebben om de schuld te kunnen geven. Lastig is dat.
Verdomme, wat vind ik dat erg!Hoeveel “pech” kun je hebben? En als anderen meeleven is dat mooi, natuurlijk, maar door de echt diepe dalen zal hij toch zelf heen moeten. Desondanks wens ik hem alle sterkte toe die hij nodig zal hebben.