Er zijn van die spaarzame momenten dat ik er echt niet meer tegen kan. Dat het me de keel gaat uithangen. Een situatie waar ik een dag eerder nog prima mee kon leven, is dan ondraaglijk geworden. Plots zie ik alleen nog zwart voor mijn ogen. Dat zijn de momenten dat drastisch ingrijpen strikt noodzakelijk is.
Dus nam ik aan het eind van de middag niet alleen de tegels van het toilet onder handen, maar besloot ik ook de douche weer eens flink schoon te schrobben. Alle zwarte tegelrandjes werden keurig gepoetst en zelfs de onhandelbare wateraanslag op de tegelvoegen leek enigszins te verdwijnen. En hoewel al de aanslag op de tegels en de douchekop niet echt smerigheid te noemen is, het is immers niet vet en er nestelen zich geen pandemieën in, geeft het toch een lekker gevoel om in een schone douche te stappen.
Laten we het therapeutisch poetsen noemen. Ik wou dat bovenbuurjongen af en toe ook zo’n aanval had.
Wat, zodat ie halfnaakt bij jou kon komen schoonmaken?
@Mickey: wij delen badkamer en douche, maar ik heb het gevoel dat we de schoonmaakaanvallen niet delen. Maar op zich zou ik er geen bezwaar tegen hebben als ‘ie halfnaakt ook meteen mijn keuken even zou ontsmetten : )