Het was warm en het was platenbeurs. Ik zat in tweestrijd. Ga ik mijn platenverzameling uitbreiden, of op mijn dakterras liggen.
Het werd het laatste. ’s middags reden Joris en ik naar Utrecht. We hadden sowieso allebei nieuwe antistatische binnenhoezen nodig.
Het tientje entree was al even schrikken, maar helemaal eng was de torenhoge bedragen die sommige standhouders voor hun vinyl durfden te vragen. Dat terwijl de aardolieprijs al weer lang aan het zakken is. Kennelijk denken sommige houders dat de gek het er toch wel voor geeft en dat ze werkelijk alles kunnen vragen. Gelukkig weet ik beter.
Dan maar de één-euro-bakken. Want eerlijk is eerlijk, daar kom je veel vaker onverwachte dingen tegen die dan ook nog eens vrijwel niets kosten. Zoals bijvoorbeeld die Duitstalige LP van de Nederlandse anti-koelkast punkband Bots.
Pas thuis kwam ik erachter dat er een plaat van Marianne Rosenberg in de Bots-hoes zat. ‘Ich bin wie du’, zong ze. Ik durf te wedden dat Bots-voorman Hans Sanders daar heel anders over denkt.
Je laatste twee postjes had ik gemist. Dus ik heb echt ook nog wel gewerkt, klaarblijkelijk!
Ik vond die drammerige teksten van Bots altijd erg vermoeiend. Nee, dan liever Marianne Rosenberg.
[sÇ: kennelijk bin ich nicht ganz wie du.]