Het worden er steeds minder. De oude fragiele mannetjes die haast achterover vallen als ze ter ere van hun gevallen kameraden naar het monument salueren.
Ik ben niet zo van rituelen, maar de dodenherdenking staat hoog op mijn lijstje behoudenswaardige rituelen. Ook al is de uitvoering hier in Breda elk jaar net een tikkeltje klungelig en denk ik wel eens dat er twee homo’s moeten worden aangetrokken om een strakke regie te voeren. Gelukkig zijn er dit jaar in ieder geval geen militairen flauw gevallen tijdens de ceremonie.
Na afloop hoorde ik een collega uit de raad zeggen dat er volgend jaar wat hem betreft ook wel een vertegenwoordiger van Duitsland aanwezig mocht zijn. Iemand naast hem zei dat we daar misschien nog even op moesten wachten tot de overlevenden allemaal dood zouden zijn. Dat klonk nogal cru maar zo werd dat niet bedoeld. Desondanks was ik het er mee oneens. Het wordt hoog tijd dat de Duitsers ook in Breda welkom zijn bij misschien wel de meest belangrijke herdenking van het jaar.
